Od jutra Matka Dzieciom zaczyna dwutygodniową rehabilitację kręgosłupa. Znając jej ostatnie szczęście do przyciągania urazów i pakowania się w sposób nieplanowamy w chłodne objęcia NFZ-tu powinna zawinąć się w kołdrę i tunelem aerodynamicznym miękko dopłynąć do przychodni punktualnie na 8:00.

Niestety po drodze, prócz drutów kolczastych poniedziałku i swojego mało zachęcająco o poranku odbicia w lustrze, Matka Dzieciom ma obudzenie, dopilnowanie, by było to budzenie skuteczne i zakończone odzianiem, nakarmienie, wręczenie drugiego śniadania, rozwiezienie, a raczej z okazji palca doprowadzenie dzieci do placówek. Przy jednoczesnym braku strat w ludziach rzecz jasna. I to jest właśnie najtrudniejszy element tego rodzicielskiego sudoku.

Na szczęście Igor ogarnia się sam. Aczkolwiek skuteczne obudzenie go to nie lada wyczyn. Ogólnie uważam, że funkcjonowanie z nastolatkiem pod jednym dachem, to rodzaj sportu ekstremalnego. Coś jak być uwięzionym w stroju z karkówki w jaskini ze wściekle głodnym tygrysem, który cierpi na klaustrofobię i jest już w fazie krążownika. Rodzice nastolatków powinni być otaczani natychmiastową terapią i wyposażani w piwniczkę z winem. Taki pakiet obowiazkowy. Zestaw „Kubuś dojrzewa”.

Dlaczego nie ma tego w poradnikach i ulotkach dla szczęśliwych rodziców szczęśliwych bobasków? To błąd. Do tego trzeba ludzi przygotowywać wcześniej. A nie – budzisz się któregoś dnia i WTEM mieszka z Wami słabo zsocjalizowany kosmita, odburkujący pod nosem w bliżej niesprecyzowanym kierunku bliżej nieokreślone komunikaty. Natomiast ton raczej „Płyń stary człowieku, któren nie znasz życia i jego problemów!” niż „Kocham Cię mamuniu, zagrajmy w scrabble a potem podleję kwiaty w ogrodzie”.

Także tego. Nie znacie dnia ani godziny, w której Wasza urocza puchata kulka stanie się gremlinem i zrobi Wam jesień średniowiecza w życiu, lodówce i światopoglądzie. Ale na szczęście wszystko jest chwilowe i np przed nami jeszcze dwa sezony tego jakże trzymającego w napięciu serialu – S2 Janek, S3 Lena. Coś czuję, że najlepsze dopiero przed nami.

Tymczasem szykuję na jutro wygodny strój i obuwie, „dychę” na kluczyk do szafki i ahoj! przygodo. Po ostatniej serii rehabilitacji miałam siniaki przez kolejne dwa tygodnie. Ciekawe jak będzie teraz 😉

Jan jest królem życia nawet obudzony rankiem do szkoły.

Wstał wprawdzie akurat w tym krótkim momencie, w którym Matka Dzieciom była na rehabilitacji, Igor w szkole, a Książę Małżonek odprowadzał Lenę do przedszkola, więc przez chwilę był sam na środku oceanu zwanego życiem (wszak Babcia na dole się nie liczy, bo jest Babcią na dole, czyli całe piętro niżej).

Na szczęście po chwili powrócił Książę Małżonek, więc Jan przypomniał sobie, że jest cały stale w wybitnie szampańskim nastroju, przytulał się i podskakiwał, na zmianę, a energią był wypełniony od palców stóp po kogucika na czubku głowy.

Oczywiście po przebudzeniu natychmiast trzeba zjeść śniadanie, gdyż jak udowodniono naukowo człowiek pozostawiony zbyt długo bez jedzenia, wyraźnie smutnieje. A Jaś nie znosi być smutny – wiadomo.

– Janek, co zjesz na śniadanie? Kanapkę, czy płatki? – zagadnął Książę Małżonek
– Płatki! Bo czas, to pieniądz! – bez zastanowienia wypalił Janek, nie przestając podskakiwać z radości, że Tata się znalazł.

Spotkałam ich idących do szkoły, gdy wracałam z przychodni. Janek był pląsającą radosną kolorową kulką, podśpiewującą pod nosem coś o nosorożcu 🙂

#KochaćWszystkichNikogoNieOszczędzać

Coroczne fotki dzieci z choinką.
Za chwilę drzewka nie będzie widać.

Plus Igor, który w pierwszym kadrze musiał uklęknąć, by się zmieścić 🙂

Wszystkiego uśmiechniętego na cały 2019 rok życzy nasza piątka ❤❤❤❤❤

Z cyklu – dialogi rodzinne.

– Mamaaaa! – krzyczy z pokoju Lena – A Igor grozi, że mnie zje!
– Tylko spójrz na niego – odpowiadam spokojnie z kuchni – Jest za chudy. Nie zmieścisz mu się w brzuchu.
– Fakt – zauważa Igor – Nawet ty Lena, jesteś grubsza ode mnie…
– Nie mów kobiecie, że jest grubsza, osiole! – nie wytrzymał Janek.

😀

Życzę sobie i Wam…
by nie tracić czasu na to, co nieistotne i zająć się naprawdę ważnymi i przyjemnymi sprawami. Wszystkiego dobrego 🙂

Rodzinne ubieranie choinki z dziećmi trwa pięć razy dłużej, niż wszystko, co kojarzę. I chyba to najbardziej w tym lubię, choć co roku bronię się przed tym rękami i nogami, bo mam wizję siebie wyskakującej oknem wprost na trawnik i solidny krzak bukszpanu.

Dzieci mają poczucie czasu tam, gdzie ja całkiem inne rzeczy. To znajdowanie idealnego miejsca dla absolutnie każdej z miliona ozdób… No i obowiązkowo co roku wieszanie nowych, które sami zrobili.

Najlepsze jednak jest to, czego nie widać na zdjęciach. Roziskrzone oczy, otwarte buzie, pełen zapał i czyste żywe szczęście w drobinach brokatu i jodłowych igłach. Magia zachwytów.

Udekorowany pokój też jest od razu jakby bardziej bajkowy.
A w szybkości zasypiania dzieci pobiły dziś wszystkie swoje rekordy.
Jest pięknie ❤