Nie wiem jak u was, ale u mnie pada.
Całe szczęście, bo nie miałam siły trochę, by pocisnąć z konewkami albo wężem ogrodowym. Od czasu różnicy poglądów w temacie podlewania iglaków w fazie wczesnego wzrostu właściwie wolę czekać na deszcz. Książę Małżonek twierdzi z mocą, że takie drzewka to nie szlauchem, ino konewką, bo delikatne, wrażliwe i nieodporne. Ja mu na to wykład ekspercki, że w tej sytuacji sam będzie sobie tachał te konewki po całym ogrodzie, bo mnie światopogląd nie zezwala. Kręgosłup takoż. Oraz mam nadzieję, że jest wystarczająco odporny na kwietniową noc pod chmurką. Drzewka szczęśliwie doczekały deszczu.

U nas dziś kurcgalopka. Wzięliśmy urlop na jeden dzień z uwagi na tour po lekarzach z dziećmi. Planowo, zaledwie kilka miesięcy czekania do Poradni Periodontologicznej. Troje dzieci jednocześnie u stomatologa to jest osobny krąg piekła, serio. Nie zgadniecie kto był tym najbardziej jęczącym. Nie, nikt z rodziców.

Popołudniu byłam padnięta jak koń po westernie. Na to wpada moja mama, nieśmiało, że może bym z nią pojechała coś załatwić w banku, skoro już tak sobie siedzę i spokojnie nic nie robię.
Aaaaaaaaa!
Pojechałam. Matce i różańca nie odmawiam.
Wróciłam – trup 100%.

I oczywiście pojechałam jeszcze na próbę chóru. To dla przyjemności ale też można się zmęczyć. Haydn lubił szybkie tempo i dużo nut.

Po powrocie jeszcze tylko sprawdziłam lekcje i jakieś rozpalone czoło ukoiłam nurofenem. No i standardowo nakryłam trzy pary rozkopanych stóp.

Umrę dramatycznie zmęczona lecz szczęśliwa.

A co u Was?

Zawsze obiecuję sobie przed jakimikolwiek świętami, że po pierwsze będę gryźć się w język przy stole i powstrzymam się od rozmaitych komentarzy, po drugie nie dam się wyprowadzić dzieciom z równowagi, a po trzecie nie będę jeść tak dużo wszystkiego.

Oczywiście potem siadamy przy rzeczonym stole, ja wyskakuję z programem szkolnym, albo czymś w tym stylu, wściekam się na cudowne pomysły swoich małoletnich, a na koniec wchłonięty miliard kalorii przypieczętowuję zrazikiem. Był przepyszny i mnie wołał, jednakowoż raczej nie pomógł w próbie zrzucenia paru kilogramów, którą to podjęłam czas temu jakiś. Chyba, że zamierzam te kilogramy zrzucić że schodów wraz z nosicielem, czyli mną. Ale jakoś mnie nie kręci ten pomysł.

Święta minęły, kilogramy nie. Przytłoczyła mnie hałda jaj w majonezie i nieśmiertelna sałatka jarzynowa a dwa rodzinne obiady wbiły mi sztućce w zimową oponę występującą w miejscu talii. Wbiły i wpompowały tam jeszcze dwa desery po tychże dwóch obiadach. Dramat. Mam lęki, gdyż teraz boję się wejść na wagę. Powinnam do każdego posiłku pić lampkę wina. Alkohol zabija poczucie strachu.

Korzystając zatem z okazji, że rwa dała za wygraną i plecy przestały mnie boleć, postanowiłam zainaugurować sezon biegowy. Jestem nawet zadowolona, bo sześć kilometrów to całkiem miły wynik jak na pierwszy bieg po zimowej przerwie. Plecy nie bolą, więc chyba jest już dobrze. Aplikacja mówi do mnie łagodnie acz z dumą, że oto minął kolejny kilometr. Zatem chyba właśnie spaliłam jeden deser. Brawo ja. Jeszcze tylko przebiegnę się wzdłuż równika i już świąteczne rozpasanie można uznać za niebyłe.

Na trasie mijałam kilka biegnących osób. Nie wiem jak niektóre kobiety to robią, że mogą ćwiczyć, biegać, robić pompki, tabele przestawne w excelu i szalik na drutach – wszystko jednocześnie – i nadal wyglądają świeżo, rześko, prezentują naturalny kolor twarzy i nie zioną ogniem. Rembridge – fryzura bez zmian. Mają makijaże, rozpuszczone włosy, dopasowane kolorystycznie leginsy i topy do lakieru na paznokciach.

Ja po każdej aktywności fizycznej, a już po bieganiu zwłaszcza, przybieram kolor purpury, sapię jak parowóz i jestem upocona jak kobieta lekkich obyczajów na spowiedzi.

Raz pobiegłam bez zmytego tuszu do rzęs. Kyrie eleison, nie płakałam tak nawet na Titanicu. Owszem, rozpuścić włosy też potrafiłam, również raz jeden. Potem wyplątywałam z nich zeschnięte gałęzie i witki przydrożnej flory. Rozczesywanie to też była konkurencja dodatkowa. Dobrze działa stary dobry krem Nivea. Pod warunkiem, że przez najbliższe trzy tygodnie po zastosowaniu możemy żyć sobie na odludziu i nie pokazywać się cywilizacji. Jeśli chodzi o strój, to biegam w tym, co akurat znajdę i jest jeszcze bez śladów małych lepkich rączek. A paznokci nie maluję, bo się odzwyczaiłam.

Naturalnie zawsze w tych okolicznościach przyrody muszę spotkać kogoś znajomego. Tym razem padło na sąsiadkę, która ilekroć mnie widzi, podejrzewa, że jestem w ciąży. Ostatnio wpadła do przychodni jak siedziałam tam drugą godzinę na teście obciążenia glukozą, więc jak sądzę jest pewna, że powiększy nam się rodzina i już tylko obstawia płeć.

Biegnę więc prosto na sąsiadkę, ona staje jak wryta, widzę, że mi się przypatruje z mocą. Lekko tylko zwalniam, mówiąc „dzień dobry”, widzi, że się spieszę. Odpuszcza. Ale już czułam tę zbliżającą się rakietę ziemia-powietrze na karku. Teraz z pewnością ma zagwozdkę, kto mnie gonił.

Na wysokości piątego kilometra spotykam dawnego znajomego. Idzie z żoną i dzieckiem. Ja oczywiście w barwach narodowych – biało-czerwona na twarzy, naprzemiennie. Chyba mnie nie poznał. Albo litościwie postanowił mnie nie męczyć pytaniami „jak tam? co tam?”. Zważywszy na fakt absolutnego zasapania i zadyszenia, jestem zobowiązana.

Dotarłam do domu. Wspięłam się po schodach. Teraz tylko prysznic i pobędę sobie trochę lokomotywą w kątku. Zdecydowanie umyślnie nigdy nie robię sobie zdjęć po treningu. Chyba, że chciałabym kogoś nastraszyć.

Wasza Czerwoność