.....

Hej mała, włóż mini, stań z przodu
Załatwiliśmy pianistę, prawdziwego artystę
a ty rób swoje

Drodzy Czytelnicy, bardzo Wam dziękuję za wszystkie komentarze – to naprawdę bardzo podtrzymuje na duchu – jesteście kochani. Nie wiem czy gdziekolwiek indziej spotkały mnie od obcych w sumie ludzi takie wyrazy wsparcia. Nie pierwszy raz zresztą. Jestem Wam wszystkim bardzo wdzięczna. To wzruszające uczucie czuć tę pozytywna energię. I choć teraz jest mi ciężko, czuję, że mi pomagacie, że myslicie i trzymacie kciuki. To sprawia, że przynajmniej na chwilę mogę się ogrzać tym ciepłem…

Komentarze nadal można wpisywać i nadal chcę i będę je czytać.

Czasem robię to – jak ostatnio – po parę razy dziennie. Czasem przy nich ryczę, czasem się uśmiecham, a czasem głaszczę brzegi kubka z herbatą. I wiem, że za każdym zbiorem literek stoi Człowiek. Wiem. Rozwala mnie to, że tyle osób o mnie myśli, serio. Jesteście… nie wiem jacy. Układacie to wszystko co mi się rozsypało, trzymacie pod rękę, po prostu Was czuję.

Jednak z uwagi na fakt, że teraz przeżywam wszystko znacznie bardziej i mocniej a nauczona przykrymi doświadczeniami nie chcę nagonek, jatek czy wzajemnego nakręcania się, komentarze pozostaną widoczne tylko dla mnie. Przepraszam. Wierzę, że to zrozumiecie. Gdy emocje opadną a ja się troszkę pozbieram wszystko wróci do normy a komentarze się uwidocznią – obiecuję.

Tymczasem piszcie, jak zawsze, do mnie. Czytam niezmiennie…