O ważnych ludziach się milczy.
O ważnych ludziach świat sobie przypomina dopiero gdy umierają.
Tak jak wszyscy.
Po kolei.

Zajrzałam na onet gdy było jeszcze pusto. Wiadomość uzupełniono o dyskografię, standardowy życiorys w skrócie. Potem komentarze zaczęły narastać po dwa, po pięć, po naście. Przez chwilę mi tylko mignęło, że to takie typowe. Zastanawiam się kiedy padnie pierwszy w stylu ‚to przez lewicę/prawicę/dziurę ozonową’. Ktoś kogoś wyzwie, obrzuci błotem, powietrzem. Internet łyknie wszystko.

Gdy odchodzi ktoś, w kogo słowa wsłuchiwałam się nie raz po nocach czuję go jak daleko-bliskiego. Zwłaszcza gdy teksty były bliskie. Wyłapuje się z nagrań charakterystyczny tembr, częstotliwość wdechów, zmęczenie, omyłki, uśmiechy. Nie był obcy. Żałoby nie będzie. Ot taki smutek co zakłuł gdzieś w środku. Że tak po kolei. I że nie ma następnych takich. A inni są… inni.