Lubię jak śni mi się lato. Jakiś lipcowo-sierpniowy wieczór, pachnąca rosą trawa, jeszcze ciepły od słońca pomost nad jeziorem i cicho szumiące, zapełniające się pomału swoimi zwyczajowymi nocnymi lokatorami, szuwary. Mimo ogarniającej wszystko w wolna szarości, jest kolorowo. A każde źdźbło ma srebrzystą lamówkę. Zawsze wtedy jestem bosa i idę po tej trawie, i czuję pod stopami każdy kamyk, jakby to był najprawdziwszy letni wieczór, a nie sen, skulony na kawałku kanapy, której nawet nie chce mi się rozkładać.

Siadam na pomoście i palcami wygładzam niewidoczne rysy na nagrzanej upalnym dniem desce. Pod opuszkami czuję szorstkość drewna wypalonego słońcem, zlewanego wodą, smaganego wiatrem. Heblowanego setkami stóp o różnych rozmiarach i przynależnościach. Szorstkość jest miła jak kocie wąsy. Zdziwiona uśmiecham się do tej myśli i wciągam głęboko do płuc nieokreślony zapach. Ulubiony. Jakbym chciała go tam zatrzymać, zmagazynować na sny trudne i trudniejsze. Potem zanurzam stopy w wodzie i dziwię się jaka jest ciepła. Powietrze wokół zdaje się być chłodniejsze niż jezioro. Po drugiej stronie na wodzie pojawiają się błyski, ktoś rozpala ognisko, powietrze z daleka zagęszcza się w dym i jaskrawieje. Świat staje się coraz ciemniejszy, tylko ten dym jakby pojaśniał. Przez kontrast.

No i gwiazdy. Całe morze gwiazd odbija się w wodzie i migocze tajemniczym alfabetem. Kładę się na pomoście i łączę odległe o miliardy lat świetlnych skupiska gazów, jakby były punktami z dziecięcej kolorowanki. Najlepiej udał mi się okręt. Tylko jeden żagiel już z lekka nieswój. Uciekł mu dolny rożek. Gwiazdy spadają tabunami. Nie mam tylu życzeń. Mam jedno. Wypowiadam je na głos. Nie boję się, że się nie spełni. I tak już jestem szczęśliwa. Przez chwilę chłonę to wszystko, w myślach sznuruję usta w fiołkowe wianki i otwieram głowę na polne drogi, kopce siana, szczekające psy i cembrowaną, omszałą studnię. Jest mi nieopisanie dobrze. I nie wiem skąd wiem, że to jedyny taki wieczór, że za rok wszystko będzie już inne, słabsze i pełniejsze zarazem, z tupotem i ciszą w środku, z ustami w przecinek i lasem pachnącym poziomkami, ze światem w kieszeniach i samotnie.

Za rok usiądę na tym pomoście i w milczeniu będę się przyglądać małej dłoni, wyrysowanej od środka na moim brzuchu. Tuż pod napiętą skórą. Przyłożę tam swoją i to będzie jedyny taki moment, kiedy cały ocean gwiazd znieruchomieje w jednym mrugnięciu. A szuwary zamruczą: szczęściaro. Po chwili dłoń zniknie i zobaczę ją dopiero na jesieni. Z całą resztą.

Siedzę więc na tym pomoście i śnię swój ulubiony sen o letnim, lipcowo-sierpniowym wieczorze. Potem ogarnia mnie spokój. Taki lekki, łaskoczący delikatne włoski na karku, miękki i pluszowy. Smakuje wrzosowym miodem i cierpkim jabłkiem. Pachnie smarem do rowerów i schnącym na parapecie ręcznikiem. Jest gdzieś tu. Na stałe. Budzę się ale jeszcze długo oczy mam zamknięte. W końcu pod powiekami mam wszystko czego pragnę.

I zostaje mi gdzieś na poduszce jedna myśl. Dobrze umieć w swoim życiu zauważyć, że ptaki na pięcioliniach rozpiętych pomiędzy słupami układają się w partyturę. Jak nuty. Jeszcze lepiej spotykać ludzi, z którymi nawet herbatę można z braku cukru słodzić śliwkową konfiturą, byleby tylko chcieli słuchać tej muzyki z nami. Choćby przez chwilę.

Ps. O! A tu ilustrejszyn. Danau za dnia i widok na Bajkę przez karimatę.