Mam w sobie prywatny biegun zimna. Własny, mój, oswojony. Krąży mi w żyłach i nie pozwala ogrzać dłoni kubkiem z herbatą. Poza tym super. Poza tym lato. Tylko czemu mi ciągle tak cholernie zimno? Gdy było 32 stopnie a wieczór skraplał mi się przed oczyma napisałam esemesa ‚Brakuje mi ciepła. Zabawne’. Próżnia odpisała, że wcale nie. Z próżni zawsze wraca. Teraz nie wiem co mogłabym napisać. I pod jaki numer. Zegarynka standardowo nie do przegadania. Lokator wierzga po nocach jak Dżon Łejn na filmach o panach, wypowiadających co pół godziny jedno pamiętne zdanie. W przerwie strzelanka. No bo jak ma nie być pamiętne tak rzadko. A mnie jest szkoda lata. Bo musi marznąć biedne. I płacze tymi chmurami jak głupie. Nie mogę się ogrzać. Palce grabieją nawet w kieszeniach czarnego polarka. Miałam go wyrzucić ale szkoda mi było. I dobrze. Teraz ma swój czas. Herbata stygnie. Kolejna książka przechodzi na półkę w archiwum pamięci. Czytam na potęgę. Raczej dobre. Kiepskie nie dają się dokończyć, więc po problemie. Na szczęście jest spory wybór ciekawej literatury. Przy odrobinie wysiłku, otwartej bibliotece i koncie ‚pożyczkowym’ u znajomych da się pozapadać w zaklęte rewiry. Gdyby jeszcze cieplej… Cóż. Czekam na wszystko co ciepłe z utęsknieniem. Może ktoś tam w Głównym Biurze Pogodowym dla Planety Ziemia ześle mi nieco przychylniejszą aurę. W końcu mamy lipiec.

Zmarzluch Podkołdernik