Pierwszy tłusty czwartek bez Taty.
Żaden pączek nie jest tym a w domu nie stygną świeże faworki. I tak zresztą nie miałabym na nic ochoty. Obraziłam się. Na siebie, na szpital, na opieszałość lekarzy, na Tatę, że już go nie ma i nie będzie. A tyle mieliśmy jeszcze do współzrobienia, obgadania, rozwiązania.
Mam w gardle supeł wielkości pięści i na dodatek popłakałam się w pracy. Całkiem bez sensu i przy ludziach. Nie lubię siebie takiej rozmemłanej. Lubię zawsze dawać sobie radę i nie zachowywać się irracjonalnie. A dzisiaj byłam jeżem. Smętnym, złym, grubym i nieprzysiadalnym. Pokazuję język i mówię nie, bo nie. Proszę mnie zignorować. W końcu minie.

Jeśli jest wtorkowy poranek a Matka Dzieciom budzi się w swoim własnym łóżku – sama – w lewy bok nie wbija jej się wyścigówka, a zegar pokazuje godzinę zdecydowanie bardziej przyzwoitą, niż 4:45 czy 5:20… wiadomo, że są powody do niepokoju. Ba! Powody do niepokoju same do nas przychodzą, rzucają nam się w ramiona i występują o azyl.

Matka Dzieciom ma już na koncie trochę wiosen i doskonale wie, że dzieci o poranku są najbardziej twórcze. I z reguły jest to twórczość niczym nieskrępowana, albowiem rodzice śpią całkowicie nieświadomi, że oto na ich metrażu objawił się nowy talent, wynalazek czy związek chemiczny. A jeśli jeszcze do tego w mieszkaniu jest cisza, choć wiemy, że nasi małoletni są już na nogach, można od razu zawinąć się w dywan i popaść w stupor.

Można też wstać z łóżka i zmierzyć się z rzeczywistością.

Na podłodze możemy napotkać zawartość pieczołowicie zapełnionej równiutko złożonymi ubraniami komody. Zawartość wygląda jakby ktoś ją spożył i zwrócił, ale nie martwmy się tym. Nie zwracajmy uwagi nawet na nasze ostatnie całe – do niedawna – rajstopy malowniczo rozdarte niczym sosna Żeromskiego.

Idźmy dalej.

W przedpokoju znajdujemy butelkę po syropie na kaszel. Butelka jest pusta, ale bez obawy, nikt nie wypił jej zawartości – i tu jest miejsce na WTEM – tuż obok leży nasza torebka, z której unosi się specyficzny zapach… Ałć.

Oczywiście nie jest to torebka od Prady i nie nosimy w niej bezcennych staroegipskich zwojów papirusu, straty są więc zdecydowanie mniejsze, niż mogłyby być, gdyby to była inna damska torebka. Jednakowoż – możecie mi wierzyć na słowo – wydobycie zawartości torebki Matki Dzieciom z lepkiej, gęstej brei o zapachu apteki, na którą napadł sosnowy zagajnik, umycie czego się da, wytarcie ważnych dokumentów, kluczy, portfela, pierdyliarda różności, które kobiety noszą w torebkach i absolutnie nie mogą bez nich funkcjonować, uważam za poranny Mount Everest. Wszyscy przeżyli – to kolejny ośmiotysięcznik dzisiejszego dnia.

Torebka niestety zakończyła karierę. Syrop, poza tym, że śmierdzący nieludzko, kolorek też miał konkretny. Reasumując, ponieważ trzeba szukać pozytywów, Matka Dzieciom musi kupić nową torebkę, co nie jest takie do końca okropne jak się o tym pomyśli w kontekście wyprzedaży. Bo oczywiście jeśli torebka, to i coś do niej, oczywiście wyłącznie na pocieszenie.

Zamiast kurtyny proponuję wspomnienie żelu pod prysznic, który to rozlał nam się kiedyś obficie w łóżku pod poduszką, gdyż Książę Małżonek umieścił go tam jako niespodziankę i całkiem o nim zapomniał. Intensywny zapach mango do dziś przyprawia mnie o nerwowy chichot. Oraz całe szczęście, że to był żel mango a nie na ten przykład wędzona makrela. Zapomnieć o wędzonej makreli pod poduszką w upalny lipcowy wieczór – to byłaby dopiero niespodzianka.

Autobus linii 523, Trasa Łazienkowska.
– To wszystko jest grubymi nićmi pisane.

No. Dratwa boldem i kursywą.

Dzień, w którym Matka Dzieciom nie wstała. To znaczy wstała, zrobiła śniadanie dzieciom, zakupy wszystkim, po czym definitywnie padła. Książę Małżonek wrócił z pracy o 11 i zastał stan ogólnej degrengolady i rozkładu moralnego. Dzieci wytropiły schowane na bardzo czarną godzinę ciastka i były łaskawe obsłużyć się w kwestii picia. Kleksy z mleka sugerują, że nawet storczyk był spragniony.

Tak bywa.
Matka Dzieciom na ogół jest pancerna ale jak już ją coś dopadnie, to konkretnie.
Leżę i choruję.

– Bądź piękna! – wielki czerwony imperatyw wyrasta przede mną na światłach.

– To jest Citroen Jumper – oznajmia mi uprzejmie Jan, dysponujący niemal wszechwiedzą motoryzacyjną.
– Masz rację – przyznaję.
– Cieszysz się, że Ci powiedziałem? – dopytuje Jan, który lubi być pomocny.
– Bardzo – uśmiecham się.
– A co tu jest napisane? – pyta Jan Chodząca Ciekawość.
– Bądź piękna! – odczytuję wielki czerwony napis.
– Hmm. To nie wiem… – zasępia się Jan patrząc na mnie z powątpiewaniem.

– No co Ty, Mamo! Nie będę spał. Jestem już starszakiem. Starszaki nie śpią w dzień.

Mamuma – mama pieszczotliwie wg Leny
Tatum – tata pieszczotliwie wg Leny
Służbowa – Jan o siostrze, etiologia nieznana
Giblotki – łaskotki
Wronka – Lena o sobie, po czym demonstruje z zaangażowaniem „kraaa”
Nabzdycz – wczesny nastolatek w fazie obrazy majestatu
Pooddychaj – wyjdź na chwilę z domu, odetchnij głęboko i spróbuj się uspokoić (wróć kiedy przestaniesz wizualizować morderstwo)
Nigdy – Jan odmawia kategorycznie, na ogół jednak szczęśliwie dość szybko zmienia zdanie
Ty bobasie – największa obelga

Igo, kinoman z gatunku zapalczywych, na sobotę umówił się z Halutą do kina.

Umówił się w poprzedni weekend, w związku z powyższym od poniedziałku gnębił mnie pytaniem, czy Ciocia Magda coś napisała i czy na pewno pójdą do kina, bo On jakby co, jest już w blokach. Wtorek zignorowałam. We środę i czwartek od tłumaczenia, że istnieje życie pozakomórkowe i ludzie mają pracę, sen, obiad, inne plany i niekoniecznie dzwonią czy piszą każdego dnia, rozbolała mnie szczęka.

W piątek po szkole naszykował sobie ubranie, oczywiście bluza z Lordem Vaderem, jakże by inaczej. Wieczorem dorzucił również skarpety z motywem Star Wars. Przed snem kazał się obudzić o szóstej rano i w nocy zaatakować Ciotkę jeszcze ze dwoma wiadomościami, czy aby na pewno Ciotka pamięta. Litościwie oszczędziłam Hal esemesów a młodemu poleciłam, że ma natentychmiast spać albo z seansu wyrzucą go za chrapanie.

Czwartkowy poranek.
Leżę w łóżku i czytam.
Luksusowo.

Poniedziałek-kaszlałek.

Tymczasem dla Jana był to, jak się okazuje, cudowny dzień:
1. Jan nie był dziś w przedszkolu – przedszkole w poniedziałkowy poranek to zło najwyższej próby i nie sposób się nie zgodzić, bo każdy wolałby zostać wtedy w łóżku.
2. Był u swojej ukochanej Pani Doktor – przy każdym spotkaniu wymieniają uściski, czułe słówka i kurtuazyjne ukłony, a Pani Doktor jest już chyba dożywotnio zachwycona szarmanckim stylem bycia i nieodpartym urokiem Janka.
3. Dodatkowo dostał wypasiony pakiet naklejek Dzielny Pacjent, którymi okleił się po czubeczki (oraz plecy siostrze).
4. A w aptece w ogonku dostał lizaka na kaszel w ramach testowania smaków, co przyprawiło go tak dobry humor, że całkiem zapomniał o swojej chorobie.