Teoria to coś takiego, co niekoniecznie ma albo kiedykolwiek będzie miało potwierdzenie w rzeczywistości, ale czasem plącze się to to po głowie i swędzi. I ten kogo swędzi ma dwa wyjścia: albo teorię wygłosi, albo nie wygłosi. Jeśli wygłosi, to z reguły i tak na starcie nikt go nie słucha i mniej lub bardziej wyraźnie ale ma w odwłoku. I wówczas niedoszły odkrywca albo się zabija albo żyje w poczuciu niespełnienia tudzież skrajnej nędzy – we wszystkich trzech przypadkach raczej nie śmieje się z dowcipu o połowie baby u lekarza. Jeśli  zaś nie wygłosi, to najczęściej temu, że albo zapomniał albo mu przeszło. Czasem jednak niczym bumerang z reklamy kremu na zmarszczki teoria wraca i strzela nas w czoło, że halo ale ja już tu przecież byłam. Teorie są różne i rozmaite, łączy je jednak na ogół to, że z zasady pozostają w kwestii hipotetyczno-niedokonanej. Gdy zmienią status w dość oczywisty sposób przestają być teoriami.

Koleżanka Z Pracy ma teorię, że będzie wojna. Bo wszystkim wokół rodzą się sami chłopcy a o dziewczynkach cicho sza i jeśli już to nieliczne. Przyznaję, że nie wiem co o tym myśleć, ale teza interesująca.

Koleżanka poza tym, że wygłosiła teorię, przyszła dziś do pracy z obszernym becikiem niemowlęcym. Miała weń załadowaną pokaźnych rozmiarów wyprawkę dla świeżo pojawionego Małego Człowieka, który to odwiedził Znajomą Znajomej i postanowił się u niej zameldować. Jechała tak – Koleżanka Z Pracy, nie Znajoma Znajomej – przez pół miasta śmiało i odważnie wymachując ładunkiem, a dla pikanterii dodam, że wylot becika – czyli tam gdzie z reguły napotykamy główkę i okolice – zakryty był szczelnie grubym kocem. I przyznać trzeba, że znieczulicy w społeczeństwie nie ma. Co najmniej kilka osób zaczepiło Ją po drodze napominając z mocą i na różne sposoby, że jest Wyrodną Matką. Donoszę też, że wyprawka niemowlęca do Firmy dotarła cała i zdrowa. Nie nosiła śladów niedotlenienia.

A Wy macie jakieś ciekawe teorie?
Albo przygody z becikami?

Ja pamiętam, że kiedyś wiozłam do Mamutowa wózek. Wózek był pusty bo dopiero jechałam po Lokatora, zatem pozwoliłam sobie na włożenie do środka plecaka. Plecak był pękaty, ciężki i nie chciało mi się go targać na osobistych plecach. Dwie staruszki prawie zlinczowały mnie przy użyciu parasolek i siatki fasolki szparagowej. Długo musiałam im naocznie udowadniać, że nie przygniotłam Dziecka, nie trzymam Go w plecaku oraz przekonywać, że nie zgubiłam żadnego Małoletniego po drodze.

Jakoś tak jednak bezpieczniej mi z tą świadomością, że ludzie nie tylko patrzą ale też widzą. Choć pewnie kiedyś bym się tylko obśmiała.

Z rzeczy zawartych w kategorii "inne"… dostałam dziś e-mail. Wiadomość powinna była przyjść ładnych kilka miesięcy temu, a z pewnością przed nadejściem pierwszych mocniejszych chłodów, przyszła teraz. Niby ok. Dobrze, że w ogóle, ale nie to było dla mnie najważniejsze. Bo ja dużo rozumiem, jeszcze więcej wybaczam i ogólnie nie stwarzam problemów. Z zasady nie dzwonię, nie piszę i nie proszę by mnie przytulić – zdarzyło mi się w życiu usłyszeć, że nawet przy rozstaniu mam klasę i koniec końców takie zachowanie mi odpowiada, bo jakoś wolę wziąć wszystko na dumę, zagryźć się w sobie i przecierpieć tak by nie było widać. Bloga też na jakiś czas zaniedbałam – wolałabym chyba odgryźć sobie stopę niż pisać notkę za notką o tym jak mi źle i jak spektakularnie cierpię. Nie twierdzę, że ci, którzy tak robią są be – nie są – po prostu ja tak nie lubię. I nie wykonuję akcji w stylu: chciałam usłyszeć Twój głos albo wróć do mnie. Nie? To nie – spierdalaj, koniec pieśni i raczej nie licz na szybki numerek przy windzie. Nie mam windy. Dałam czas. Choć może nie powinnam bo zimowe spodnie czasem się przydają o tej porze roku, albo dziecinne łóżeczko turystyczne gdy się podróżuje. I wbrew namowom absolutnie wszystkich znajomych milczałam, bo przecież jesteśmy dorośli, poczekam cierpliwie, na pewno zachowa się jak dżentelmen. Jasne. Potem sms przypominający i z okazji braku odpowiedzi przez kolejne dwa tygodnie telefon, jeden, do pracy, żeby nie było. Kilka słów, emocje na smyczy, wszystko ślicznie i z klasą. Również pozdrawiam. Odchorowałam potem ale dałam radę. Był zen oraz uśmiech w przecinek. W zamian przeczytałam dziś stek bzdur i coś o głuchych telefonach. I o przyjaźni. I żebym nie odpisywała jeśli mogę. Przykro mi, nie mogłam. Strasznie nie lubię jak mi się wmawia i zarzuca coś czego nie zrobiłam. I
jak się tym tłumaczy swoje bardzo niezrozumiałe (choć to niezwykle łagodne
określenie) postępowanie. I jak się mnie ignoruje. I zapomina. A za taką przyjaźń dziękuję. Po wrogach przynajmniej wiem czego się spodziewać.

I tylko mi szkoda, że swego czasu uwierzyłam w te wszystkie głodne kawałki. Najwyraźniej jednak każdy przynajmniej raz z życiu jest rasowym idiotą. Mam nadzieję, że to wyczerpało mój abonament. Bo powinno. Z nawiązką. I pomimo ubierania w lekki styl wiele mnie kosztowało napisanie tego fragmentu. Ale chyba potrzebowałam się wygadać.

Teraz kończę bo strasznie mi się chce czegoś słodkiego i jeśli nie znajdę niczego działającego na pój poziom endorfin, będę zmuszona wypić balsam do ciała. Migdałowy.

Znalazłam wafelki… ale lekko sędziwe.
Ktoś potrzebuje płyt pilśniowych?
Halo?

O przepraszam. Ogórki są obecne.
Jeszcze.

To tyle.