Wpadłam na chóralną wigilię i choć zwykle unikam takich imprez, a na te przymusowe reaguję alergicznie (chociaż może nie tak jak na penicylinę), czasem fajnie poczuć się kimś ważnym. KIMŚ WAŻNYM. Choćby to tylko był taki lukier na serniku. Bywa, że potrzebuję lukru. Najwyraźniej teraz właśnie jest ten czas. Kilka razy się wzruszyłam. I wiem, że było szczerze.

Stoję i pakuję ludziom prezenty w ozdobny papier. Uśmiecham się i zapewniam ich każdym precyzyjnym ruchem jak się cieszę, że wydali swoje pieniądze akurat tutaj. I cały czas myślę o Igorze i o Mamucie, o Mamucie i o Igorze. Wymiennie. Kilka osób też się przewija. Paradoksalnie sądzę, że Ci, o których myślę przycinając wstążki i wykładając Zafona w twardej oprawie na promocyjny stół przy kasie, najmniej się tego spodziewają. Nogi wchodzą mi w tyłek już po dwóch godzinach. A przede mną jeszcze sześć. Pakowanie, komputerowe ścibolenie w zamówieniach, przewalanie kurzu z miejsca na miejsce na wysokościach górnych półek i wyciąganie ogryzków z dolnych. Czy już mówiłam, że kocham święta? Zaschło mi w gardle z zachwytu normalnie.

Żeby nie było, że tylko marudzę są też miłe aspekty wszystkiego. Ale chwilowo pozwolę sobie jeszcze trochę pobyć malkontentem. No i czekam na rachunek z niemieckiego szpitala. To może być najmniej przyjemny aspekt koncertowych wojaży. Ale ponoć mam to wliczone w podróżne NNW. Poza tym to raczej normalnie, choć norma to w tym przypadku bardzo względne pojęcie. Tylko martwię się za dużo.

Miejcie się ciepło.
Do napisania.