Poranek w żłobku był bardzo owocny. Już na schodach przywitała mnie gromkim ćwierknięciem Znajoma Z Widzenia. Znajomą Z Widzenia znam głównie z wózkowni, gdzie podobnie jak ja usiłuje każdorazowo zmieścić swoją landarę. Przy czym landara podobnie jak jej prowadząca jest od Orlando Bruma z dwa razy większa. Co – biorąc pod uwagę, że Orlando jest mniej więcej moich gabarytów – niejako szkicuje problem, z którym musimy się zmierzyć. Ostatnio landara zaklinowała się w drzwiach a Znajoma Z Widzenia zamiast ją wyciągnąć – umożliwiając mi wyjście z budynku – wdała się w jakąś arcypilną rozmowę telefoniczną, którą to zaanonsowała jej komórka. Byłam niestety zbyt grzeczna by wyrwać jej ten telefon i cisnąć nim w pobliskie chaszcze. Stanowczo czasem brakuje mi formy. Ale wściekacza wypielęgnowałam solidnego. Zwłaszcza, że stałam tam dobrych kilka minut a tramwaj do pracy zdążył uciec. Zrozumiałe więc, że nie podzielam wzajemności w ćwierkaniu.

– Jak tam dziś nasz Igorek? – zagaiła Znajoma Z Widzenia ochoczo.

Ostatnie na co miałam ochotę to konwersacja.

– Świetnie, jak zawsze – odparłam zastanawiając się czy mnie co aby nie ominęło dość istotnego, że babiszon mówi o Młodym… NASZ.

Ziewnęłam, bo wcześnie było.

– O widzę, że jesteśmy niewyspani – zachichotała Znajoma Z Widzenia rozdziewając swe Dziecię i porozumiewawczo uniosła lewą brew.

Postanowiłam to zignorować. I tak miałam lepsze zajęcie bo Młody akurat usiłował nadziać się na drzwi od szafki i przytrzasnąć sobie conajmniej dwa paluchy. Ale nie dała za wygraną.

– My z mężem mamy takie bujne pożycie. Ech… – rozmarzyła się ściskając mały dziecięcy bucik a mnie nie wiedzieć czemu ogarnęła fala mdłości.

– Chyba poszycie – pomyślałam patrząc na jej sukienkę w rozmiarze żagla. – A mąż jest rzeźnikiem? – wymsknęło mi się mimowolnie.

– Nie, DYREKTOREM – odparła z dumą starannie podkreślając każdą z sylab. Najwyraźniej zjawisko ironii było jej obce. – A Pani? – zawiesiła głos w ciekawskim oczekiwaniu.

– Mój nie – odparłam zgodnie z prawdą.

W tym momencie Lokator zarechotał wyszczerzywszy się do Ptysia. Ptyś pozostał obojętny na zaczepki. Obojętna nie pozostała jednak Znajoma O Sokolim Wzroku.

– O! Igorek ma dwa ząbki, tak jak my – ucieszyła się a ja powstrzymałam się przed zajrzeniem jej w gardziel. Jakoś kiepsko przemawiała do mnie wizja dwóch mleczaków, które rzekomo – podobnie jak jej Syn – posiadała Znajoma Z Widzenia.

– Igor ma cztery zęby w stałej ekspozycji – uściśliłam – Dwójki w drodze.

– Och to pewnie dlatego Pani taka nie wyspana – drążyła Znajoma-Nieznajoma

– Wręcz przeciwnie, śpi jak anioł – ucięłam.

Chwilę ciszy wypełniło mi szamotanie się z Ludzkim, który nagle zapragnął wstać i iść. Taa, żeby to było takie proste. Ja też o niczym innym nie marzyłam.

– Widzę, że nasz Igorek już powoli zaczyna wstawać – oceniła cwał Młodego – nareszcie, bo mój Ptyś już chodzi sam, bez trzymania – pochwaliła się konspiracyjnie.

Ładne mi ‚zaczyna wstawać’. Chciałabym żeby ‚zaczynał wstawać’. Miałabym wtedy czas na cokolwiek poza bieganiem za Nim i usuwaniem co bardziej upragnionych przedmiotów. Nawet Ciotki Etatowe zgodnie twierdzą, że niestety łazi jak stary i uczepiony mebli spędza cały dzień na wspinaczce przez co nijak nie da się go gdzieś spokojnie posadzić a ta mi tu, że ‚zaczyna wstawać’. Spoko. Czemu nie.

– Faktycznie, zaczyna – powiedziałam – ale sądzę, że ma jeszcze czas by dogonić Pani Syna. W końcu różnica wieku robi swoje – dodałam choć doskonale wiedziałam, że Ptyś jest młodszy.

– Ale On ma osiem miesięcy! – sprostowała Znajoma Z Widzenia – Dopiero osiem!

– Naprawdę? A wygląda co najmniej na półtora roku. Taki… duży. To chyba rodzinne, co? – wypaliłam i weszłam na salę.

Nie dane mi było zobaczyć miny Znajomej Z Widzenia. Skupiłam się na lokatorskim dreptaniu wprost w ramiona Żłobkowej Ciotki. Jedno jednak jest pewne – przez jakiś czas landara będzie mnie omijać szerokim łukiem.

Strasznie żałuję. Potwornie.