Śniło mi się, że byłam hrabiną Jaśnie Wielmożną Lejdi Von De Zaraz Wracam i nie mieściłam się w żadne drzwi mojego wielkiego pałacu. A to z uwagi na potężną kiecę co była w kształcie elipsy i tę elipsę to akurat wszerz miałam na tyłku. Koszmar normalnie.

Zazwyczaj te kiece, kiedy się chciało przejść jakowymiś wrotami, się przekręcało (bo one były na całej konstrukcji kosmicznej i ważyły ze sto ton) a potem wracało całym tym siuwaksem do położenia pierwotnego. Albo to wrota były większe. Tym razem mechanizm się zaciął na amen i przekręcić nie dało rady. A nie miałam pod ręką wude 40, więc klops. No i wyskoczyłam z tych szmat, owinęłam się napotkaną przypadkowo kotarą a potem nagabywałam biednego lokaja żeby zdjął spodnie ale_to_już! Ze znu pamiętam, że jego portek pragnęłam jak kiedyś w czasach dzieciństwa porwania mojej siostry przez kosmitów – takie było ciśnienie. On sam, choć całkiem urodziwy, nie przedstawiał dla mnie szczególnej wartości.

Z tego snu jasno wynika – jak powiedziałaby mój nawiedzony profesor ze studiów pan Hołyst – że zazdroszczę mężczyznom penisa. Tak, bo spodnie to jego symbol. I kotara to jego symbol. I pewnie te drzwi to też jego symbol. A nie, przepraszam – drzwi to już symbol waginy i dlatego się w nie nie mieszczę bo mam męski mózg. Proste, nie?

A dziś najchętniej kazałabym sobie przynieść peniuar w buduar i w tym peniuarze leżałabym sobie na wielkim wyrze (co najmniej 5x5m), pozwalałabym się łaskawie karmić winogronami i czekoladkami merci (nugatowymi zwłaszcza), wynalazłabym dvd żeby móc jednocześnie oglądać filmy, które lubię a w razie potrzeby dostałabym globusa i wszyscy zostawialiby mnie w spokoju żebym tylko przestała jęczeć co i gdzie mnie boli.

Po pewnym zaś czasie hormon nagły rzuciłby MIĘ się na mózg i też chciałabym od lokaja spodni, ale w innym nieco celu. Tak moi mili działa nadmiar szczęścia o poranku. Bo mi dziś wiosna tak wybuchła zielenią na drzewach przed oknem i tym całym jazzem z kwiatami, kolorami, pępkami i uśmiechami, że normalnie chyba wezmę się za pranie bo nie wyrobię. Chyba jestem meteoropatą albo specyficznie reaguję na pyłki…

Henryku, płonę!

😉