Siedzimy z Wrzaskunem w przychodni. Czekamy na Pana Doktora Królika (tego, który tak śmiesznie ruszał nosem) co Młodego kontrolnie obejrzy i pępek pochwali, że odpadł był wreszcie. W końcu ostatnio groził nam chirurgiem. Jak widać potrafi skutecznie przestraszyć fragmenty mojego Syna i zmusić je do współpracy. Hmm. Z zazdrości gryzę szpony.

Ale nic, siedzę dalej. I czekam. Doktor się spóźnia ale ja cierpliwa jestem. W końcu na dworze szaleje śnieżyca – prawie nas po drodze z wózkiem zasypało – więc na ulicach berek kucany z polką galopką naprzemian. A Pan Królik autkiem się przemieszcza na pewno. No to czekam dalej.

Obok siedzi młoda rodzinka. On z aktówką, Ona z makijażem, balejażem i manikiurem ala ‚prosto z żurnala’, Bobas z gilem do pasa. Jednym słowem sielanka. On co chwilę spogląda na zegarek i burczy, że tak późno, Ona mu odburkuje, że jak jest ojcem to niech się poczuje, Ono poczuło się zamiast taty, poszło w kąt i przybrało minę greckiego filozofa po paru głębszych. Ani chybi wali kupsko. Wrzaskun ucina sobie właśnie komara, mam więc dużo czasu na obserwację uczestniczącą. Para się aktywizuje. On zaczyna przechadzać się po korytarzu z miną księżniczki zawiedzionej parametrami księcia. Ona taką minę prezentuje już chyba na stałe. Po dziesięciu minutach:

On – Już mi od tego łażenia nogi w de wchodzą.
Ona – To usiądź.
On – Jak siedzę to jest jeszcze gorzej.
Ona – No to łaź dalej.
On – Ty zawsze dążysz do kłótni!

Parskam Wrzaskunowi w kark 😉