Dawno, dawno temu, kiedy byłam jeszcze małym grzdylem, spytana czy jest coś, czego się boję, odpowiadałam, że niczego, chyba, że to jest cebula. Cebuli nienawidzę bowiem od zawsze szczerze i z olbrzymią wzajemnością, gdyż mam na nią alergię. Potem sąsiadka zabrała mnie do lasu na grzyby i zaczęłam bać się mrówek. Wylądowałam bowiem w całkiem potężnym mrowisku i zanim zdołałam się z niego wygrzebać, byłam już cała w bąblach. Bolało jak diabli i pamiętam to doskonale a byłam jeszcze przedszkolakiem.

Poza tym nic nie robiło na mnie większego wrażenia. Taki byłam chojrak.

Ostatnio boję się coraz częściej. A to, że pralka wyleje i będę miała w kuchni basen z pianką, albo rachunek za energię i gaz przyprawi mnie o tachykardię a Doktor House jest tylko jeden, zmyślony i w dodatku bardzo daleko, że zostawię bilet w innych spodniach i akurat spotka mnie przyjemność z Panem Kontrolerem (nie wiem o co w tym chodzi ale niezależnie od faktu permanentnego posiadania biletu zawsze podczas kontroli czuję się jak wywołana do odpowiedzi na lekcji geografii, kiedy to oczywiście jestem dramatycznie nieprzygotowana i akurat grałam w statki albo marzyłam o niebieskich migdałach, za to z pewnością nie o cieśninach i prądach przez nie płynących) albo PanKot wyskoczy oknem jak tylko znajdzie sposobność, albo Lokator przestanie chcieć się przytulać i być mizianym po głowie na dobranoc. W ogóle strasznie dużo tych strachów mam teraz. Albo, że sama zostanę. Bo na to się w sumie zanosi jakby. Samej mnie już ze sobą trudno wytrzymać a co dopiero znaleźć kogoś, kto by się dobrowolnie poddał takim torturom. Przesrane z lekka. Jeśli znajdzie się śmiałek, to musi być upośledzony pod innym względem – nie wiem… morderca, psychopata, operator wózka widłowego z rzeźnickim nożem i mordem w oku? Albo filatelista-numizmatyk nagrywający wszystkie odcinki Mody na sukces. Sama nie wiem co gorsze. Wybieram bramkę numer 4 i wjeżdżam traktorem na szóste piętro bez windy.

W przypływie nostalgii zajrzałam w końcu w to siedlisko rozpusty i gonadotropizmu – Naszą Klasę. Broniłam się długo, przyznaję – z czystej przekory i uporu oczywiście, bo jeśli byli tam wszyscy, to ja na złość nie wlezę. Ale wlazłam. Założyłam sobie profil. Wylazłam. Za jakiś czas zalogowałam się ponownie i okazało się, że naprawdę byli tam wszyscy. Jestem w szoku. Wszyscy mnie pamiętają, chcą żeby ich dodała do listy znajomych i mają jakieś pytania. Nie jestem na to gotowa. A gra wstępna?

Dziwnie się patrzy na zdjęcie Miłości Mojego Nastoletniego Życia, której na hasło "oddaj mi nerkę" oddałabym obie i jeszcze w zębach przyniosła kilkanaście od okolicznych przygodnie napotkanych "dawców", a teraz jest żonata, dzieciata i wakacje spędza przy grillu albo popijając piwko we Władysławowie. Ból istnienia niewątpliwie łagodzi fakt, że na tych zdjęciach po chłopaku, w którym byłam tak szaleńczo zakochana i z którym dość długo łączyły mnie całkiem poważne życiowe plany, nie pozostał najmniejszy ślad. Zbrzydł, roztył się przepotwornie i wyraźnie poszedł w stronę osobników zwanych roboczo ABS (Absolutnie Bez Szyi) a sądząc po niektórych opisach, raczej trudno byłoby nam dziś znaleźć płaszczyznę porozumienia i jakikolwiek wątek konwersacyjny. Ale jest pewnie szczęśliwy i to właśnie o to w tym wszystkim chodzi.

Zdecydowanie wypisuję się z tego portalu. Nie dlatego, że brak mi wspaniałych wspomnień. Przeciwnie – może właśnie dla nich warto stamtąd po prostu wyjść. Mam wszystko w myślach i wolę to pamiętać takim, jakie było. Bez porównań, bez rozczarowań. To miejsce gdzie warto pochwalić się domkiem z ogródkiem, ślubnym plenerkiem i fotkami uroczej gromadki dziateczek, albo powymieniać ploteczkami. Jeśli z tego wszystkiego masz tylko uroczego dziateczka sztuk jeden, swoje dawne nazwisko i brak perspektyw na ogródek i obrączkę, nie masz tam czego szukać. Najwyraźniej mam kiepski czas, albo z wiekiem zrobiłam się mało odporna i przecieram się na szwach.

Zupełnym szczytem zaś są dla mnie informacje, że czyjeś tam małżeństwo się rozpadło, bo druga połowa spotkała miłość z dawnych lat, pisali do siebie, pisali i zaiskrzyło. Odpowiedzialność i dojrzałość na poziomie komórkowym rzeżuchy doprawdy. Do elektrowni migiem a nie paluszki na pisanie marnować. Rozwiąże się problem brakujących pokładów energii, ludzkość będzie uratowana i alleluja.

Dobra, pomarudziłam sobie. Teraz obejrzę jak Doktor House na widok brakującego tipsa zdiagnozuje u pacjentki Creutzfeldta-Jakoba albo kuru i zapadnę na śpiączkę afrykańską. Do szóstej.