Lena w żłobku czuje się znakomicie, ani myśli beczeć i nawet poczułam lekkie ukłucie, gdy bez żalu i jednego smętnie powłóczystego spojrzenia, poszła dziś na rączki do Cioci Krysi. Dobrze, że mnie jeszcze poznaje i mówi „mama”, bo byłoby krucho z ewentualnym kieszonkowym w przyszłości.

Janek w przedszkolu wiedzie barwne życie towarzyskie. Koleżanki go uwielbiają, bo lubi prowadzić wózek dla lalek. Z kolegami też daje radę, bo kopie piłę i ściga się resorakami. Panie przedszkolanki okręcił sobie wokół palca bo jest przylepką, lubi przytulanie i przesiaduje im na kolanach. Codziennie wraca pachnący inną perfumą.

Igor w szkole ma nieco trudniej ale zauważyłam, że też świetnie poznał mechanizm robienia wielkich oczu, mrugania rzęs wachlarzem, zniewalającego uśmiechu i miny cocker spaniela. Jest leniwcem pierwszej wody ale ratuje go matematyka, sport i walory artystyczne – pięknie rysuje, ma dobry głos i jeszcze lepszy słuch.

W tej sytuacji nikomu niepotrzebna sprawdziłam pocztę. A tam pisze do mnie hotel. Wraz ze spa. Chętnie widzieliby mnie w swoich progach. Od zaraz. Twierdzą, że poczuję się jak w domu. Hmmm, czy ja wiem?

Apartament z widokiem, wygodne łoże, przestronna garderoba, restauracja serwująca same frykasy, kosmetyczka i stylistka do dyspozycji a w osobistej łazience do wyboru: wanna z hydromasażem albo przysznic zaopatrzony w szwedzkie bicze.

Odpiszę im, że nie mogę się zdecydować.

Czy mogą zagwarantować mi spokojny sen tylko w odcinkach, nocne zmiany pieluch, nocniki, usypianie dwojga dzieci równocześnie i pobudki w godzinach przypadkowych acz zawsze bladym świtem? Pytanie 35632467 razy dziennie po co, gdzie, komu, co, którędy, dlaczego i najważniejsze – jak? I rozgłośne wołanie siku/kupa w miejscach publicznych?

Szczerze wątpię.