Pyszne ciepłe pączki. Mniam. I zostało już tylko pięć 😉

Zawsze w Tłusty Czwartek uświadamiam sobie po wielokroć jakie to szczęście mieć Tatę cukiernika.

Mieć zawsze na wyciągnięcie ręki te wszystkie cuda, do których kobiety częściej wzdychają niż do butów i torebek, bomby kaloryczne i kawałki nieba w gębie. Zawsze móc zapytać „a jak zrobić…?” i już wykład gotowy, a jeśli są akurat składniki nierzadko połączony z lekcją praktyczną.

W tym roku cieszę się najbardziej, bo to jego ostatni pracujący Tłusty Czwartek, a było ich równo 50. Tak właśnie tyle.

50 lat codziennego wstawania o drugiej w nocy i przemieszczania się nocnymi autobusami na drugi koniec miasta. Żeby rano wszyscy mogli kupić w cukierni cieplutkie drożdżówki albo odebrać zamówiony tort na piąte urodziny Kogoś Bardzo Ważnego. I w każdy piątek nocka. I te wszystkie komunie, wielkanocne baby i mazurki, świąteczne makowce, noworoczne faworki. Finito!

Teraz będziemy pączki smażyć wszyscy razem, na tatowej emeryturze 🙂

——————————————

Nieco później…

No dobra! Mamut wygrała w liczbie zjedzonych pączków ever.

Otóż właśnie wyjawiła, że gdy była ze mną w ciąży i pracowała „na cukierni” (uwielbiam gdy tak mówi) w ówczesnym Barze Zodiak (ach, któż dziś go pamięta), to oczywiście pracownicy robili konkursy w jedzeniu pączków. I Ona zjadła 15. Piętnaście. Ciepłych, na raz, nie przez cały dzień. Po czym popiła je mlekiem i po godzinie poszła na obiad. Przecież była głodna.

To naprawdę wiele wyjaśnia. Pączki mam we krwi. Czuję się usprawiedliwiona i w związku z tym trochę mi lepiej. Zagryzę to czymś słodkim. Z marmoladą.

A Wy ile pączków dziś zjedliście? 😉