Aktualnie mamy styczeń i piękną wiosnę. Nie żebym narzekała, absolutnie, gdyż akurat zimy to ja jak kogut jaj – nie znoszę. Ale już drugi rok z rzędu latam sobie zimową porą w trampkach i w cienkiej kurtce. Dziwnie trochę. Prawie jakbym była na Florydzie, tyle, że bez opalonych lasek w bikini, umięśnionych ratowników w szortach, no i bez Florydy.

Mamy z Księciem Małżonkiem pewien trop dlaczego tak się dzieje.

Otóż w zeszłym roku przed nadejściem zimy z wielką atencją przystąpiliśmy do wyboru łopaty do odgarniania śniegu, gdyż gdy już śnieg spadnie, mamy do odgrzebania kawał dość mocno uczęszczanego chodnika. To znaczy Książę Małżonek przystąpił z atencją, bo mnie było dokładnie wszystko jedno. Aby łopata.

Nie udało nam się jednak wybrać łopaty, która sprostałaby oczekiwaniom mego pierwszego i jak dotąd ostatniego męża. Zamiast niej kupiliśmy dwie zwykłe. Też odśnieżające z sukcesem, tylko bez wodotrysków.

Przygotowania poczyniliśmy więc znaczne, niczym Indianie z dowcipu o przewidującym srogą zimę bacy (czy w innych wersjach szamanie).

Zima pokazała się i równie szybko poszła w dal siną a odległą.

W tym Roku Książę Małżonek już od października przymierzał się do kupna nowej łopaty do odśnieżania. Tamte najwyraźniej nie przeszły prób wysiłkowych i testu białej rękawiczki.

W grudniu kupił łopatę. Ach, och. Właściwie brakuje jej tylko głośników dolby surround i uchwytu na piwo. Śmiało mogą ruszać razem na ryby.

I to jest właśnie nasz sposób na brak zimy. Co roku kupić łopatę. Jak tak dalej pójdzie to za kilka lat będę mieć imponujący składzik nieużywanych łopat do śniegu.

Ułożę w stosik, podpalę i upiekę kiełbaski nucąc harcerskie hity.

Niezły plan, prawda?