SzanPan Miłosz z redakcji blog.pl przypomniał mi, że już od miesiąca nic nie piszę. Serio? To już miesiąc minął? Majngot. Strasznie ten czas ma dużo wspólnego z wentylatorem w upalne dni.

Jestem i żyję. Aczkolwiek trochę pędzę, jak to ja.

Fasola ma się dobrze. Przeżyłam wprawdzie chwile grozy, gdy Pan Doktor nr 1 stwierdził już przy pierwszym USG, że nie wiadomo czy rośnie i czy serce jej bije, ale Pan Doktor nr 2 potwierdził i jedno i drugie. A na następnej wizycie Pan Doktor nr 1 również już zmienił zdanie na lepsze. W międzyczasie trafiłam do Pani Doktor, która jest chyba najbardziej rozgarnięta, nie straszy po próżnicy i najlepiej można się z nią dogadać, choć jest pochodzenia arabskiego i nadal nie potrafię wymówić jej nazwiska. Dzikim fartem dostałam się do niej w przychodni przy Karowej, bo nie chciała zdzierać z nas kasy prywatnie. Jak widać są jeszcze lekarze z powołania.

Teraz do końca miesiąca wszystkie emocje staram się trzymać w szczelnie zamkniętym pudełku i skupić się na wyłącznie pozytywnych elementach życia i otoczenia. Ładne liście, malownicza elewacja, autobus mnie ochlapał tylko z jednej strony, tudzież nie zostawiłam dziecka w pociągu etc. Albowiem 30 października mamy testy genetyczne i wszystkie kciuki w okolicy proszone są o skłony pod daszek w wiadomej sprawie.

Na próbach śpiewamy bardzo ładne rzeczy a w przyszłym tygodniu 25.10 jest koncert w Sali Kongresowej „Planety”. Szczegóły tutaj.

Zaczęłam pierwsze jazdy samochodem i od razu przejechałam 30 km oraz do pracy. W życiu nie miałam wszędzie tak napiętych mięśni. Nawet brwi mnie bolały. Udało mi się zupełnym przypadkiem nikogo nie rozjechać ale strzeżcie się, gdyż instruktor notorycznie mnie napomina, że jazda sześdziesiątką przy ograniczeniu do czterdziestki i uporczywe ignorowanie lusterek najlepiej nie wróży. Oraz oczywiście hamuję w sposób sugerujący absolutną niepoczytalność i chęć dekapitacji.

Życzcie mi dużo szczęścia a instruktorowi jeszcze więcej cierpliwości.