Jachu nie żyje…
Do końca miałam nadzieję, że się odnajdzie, że da znak, że będę go mogła od góry do dołu za to wszystko opierdolić bo świat postawił na nogi, bo żeśmy się wszyscy martwili. Tego smutnego scenariusza w ogóle nie brałam pod uwagę. Więc jak to tak.
Przecież jeszcze nie tak dawno jeszcze pyskowaliśmy sobie wzajem na gg, czyja racja na wierzchu a potem sms, że życie jednak jest w porządku. A teraz? Teraz od pewnego czasu "nie ma takiego numeru". Ale jeszcze miałam nadzieję. Wszyscy mieliśmy. Byłam pewna, że wróci i mu wygarnę. Przecież.
2 czerwca o godzinie 14.00 na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie będzie można się pożegnać.
Nie umiem napisać nic mądrego.
Przykro mi. Jak cholera.
Wchodzę na te blogi, widzę te szablony, nie wiem, nie ogarniam.
Popieprzone to wszystko.
Był sobie człowiek.
😦
Radziecki-termos 
ja też miałam nadzieję, że to jakis jego durnowaty eksperyment czy coś
PolubieniePolubienie
myslę, że nikt nie brał pod uwagę tego, co się stało… cały czas miałam nadzieję…
PolubieniePolubienie
Jacha nie znalam „osobiscie”, znalam tylko jego szablony, podobaly mi sie i nawet wymienilismy kilka maili coby sie dogadac… ale sprawa sie rozmyla. Zaluje, bo mialabym pamiatke. I przykro mi z powodu tego co sie stalo. Szkoda tylko, ze tak naprawde nie wiemy jak do tego doszlo 😦
PolubieniePolubienie