Nie wiem na czym dokładnie polega fenomen nowych notek. Moich osobistych i całkiem prywatnych. Bo w tematach obcych blogasków to się wywnętrzać nie będę. Moje powstają z reguły w mocnej okolicy północy, albo rano, albo wcale. Zdarza się i tak, że na raty. Mam w komórce urywki takich różnych co to je kiedyś pozlepiam pewnie. Obawiam się jednakowoż, że wtedy to będzie miało tyle sensu co zaczes Wujka Heniutka.

A Wy w ogóle wiecie jak wyglądał zaczes Wujka Heniutka? —- tak ubóstwiam wszelkie dygresje i odchodzenie od tematu na milę —- Pewnie, że nie wiecie bo niby skąd.

Otóż heniutkowy zaczes wyglądał okropnie. A ściślej rzecz ujmując leksykalnie jak pół dupy zza krzaka. Wątłego raczej. Fryzura miała chyba w założeniu maskować galopującą łysinę, bo polegała głównie na hołubieniu tego co jest na obrzeżach i przekonywaniu brylantyną, że grawitacja to bujda na resorach i te rachityczne włosiny dadzą radę niczym Neo w Matrixie. W praktyce nawet gdyby szanowny Wuj zaczesał sobie brwi na czoło – a przyznać trzeba, że brwi by mu sam Breżniew pozazdrościć mógł – nie odwróciłoby to niczyjej uwagi od bijącego po oczach białego placka pośrodku głowy. Poza tym Wujek Heniutek był niegroźny i sympatyczny. Chyba, że było wietrznie i akurat musiał wyjść do kiosku. Żadna brylantyna bowiem nie da rady porządnej wichurze a Henio na nawietrznej zawsze miał najdłuższe w okolicy… kosmyki.

Wracając do notek… chociaż nie, właściwie to wcale nie mam na to ochoty. Ogórka bym zjadła, albo ptasie mleczko. A najlepiej komplet. Po dogłębnym zanalizowaniu zawartości kuchennych szafek i lodówki stwierdzam cierpko, że albo wędzona makrela, albo cukier, albo nic. Mam jeszcze piwo ale nie lubię. Nie mam pojęcia skąd się wzięło ale może ktoś się kiedyś skusi.

A moja na ten alkoholowy przykład —- bo znów mam myśl na myśli i mi się zazębiają —- Koleżanka to zawsze jak sobie popije, zakłada nogę na kark i śpiewa pieśni maryjne. I tu wiem, że się każdy zastanawia którą, czy może potem chodzić i czy zdejmuje sobie tę nogę sama czy też trzeba ją dobić. A ja dla odmiany łapię się na refleksji, że strasznie trudno musi być jej wypiszczeć to wszystko z tak ściśniętą przeponą. Tak wiem, zboczona jestem.

Co poza tym?

Igorowskiemu schodzą ciapki ale dla odmiany przydzwonił dziś przy kąpieli dość ostro skronią o kran i jakby nie śpię pozostając w stanie czuwania-obserwacji a w środku mam kłębek. Mamut szykuje się do desantu a ja wczoraj straciłam górną siódemkę i ósemkę na poczet kolejnej kombinacji alpejskiej w stylu dowolnym, czyli akcja podnoszenia szczęki w toku jak co tydzień, oraz jest mi w związku z tym chomiczo aczkolwiek jednostronnie. Byłam znów postraszyć Panią Dyr w Przedszkolu i za tydzień mam wypełnić formularz. Potem dostanę formularz do formularza i manual, którym zapewne finalnie i tak będę się mogła dyskretnie podetrzeć ale, że uparłam się jak to ja, obstawiam sukces. Inaczej ktoś umrze i raczej nie będę to ja. Dostałam książkę Amy Tan o tytule podanym powyżej i myślę sobie, że ratując ryby od utonięcia można się całkiem zdrowo umęczyć. A tak całkiem na serio to bardzo lubię książki tej Pani i miło mi będzie utonąć w lekturze… jak tylko zacznę nadrabiać zaległości. Mam całkiem milutką kolejkę do obskoczenia i tylko czekam na dogodną dogodność. Umiejętność nie zasypiania ze zmęczenia po trzech zdaniach będzie dodatkowym atutem.

Nadal lubię zaglądać ludziom w okna. Wieczorami. Raz trafiłam na sobowtóra ale spłoszył się gdy pomachałam.

Pamiętam, że jak Młody był całkiem świeży i sobie nocami grzecznie spał
a mnie brakowało głośnego a ostrego dupnięcia muzycznego w kolumienki,
tańczyłam po mieszkaniu z discmanem i nierzadko ubrana byłam jedynie w
bieliznę i słuchawki. Całkiem na trzeźwo. Do dziś współczuję sąsiadom z
naprzeciwka przymusu poważnej miny gdy mijamy się przelotnie w altanie
śmietnikowej. Mnie mało co worek nie pęknie. Niebieski. Z taśmą.

Wczoraj przeciskając się pomiędzy starą walizką na pasek a gipsowym popiersiem średnio urodziwego pana doszłam do wniosku, że najcenniejsze dla archeologów znaleziska to archaiczne śmietniki i cmentarze.

Przegląd torebek już był, pora na kolejny.
Czym karmicie śmietniki?

—- spytała z głupia frant i poszła pogadać od serca z wanną