Dobę wydłużyć można na wiele sposobów, ale wszystkie są mniej lub bardziej beznadziejne. Najlepszym wydawałoby się notoryczne przesuwanie wskazówek zegara zgodnie z ich naturalnym ruchem o tyle, ile nam aktualnie potrzeba. Musimy jednak pamiętać, że w bliższym lub dalszym pobliżu, a może nawet na świecie, mogą się znaleźć inni śmiałkowie – a znaczna część z nich jednak zegary posiada – którzy nie zawsze mogą podzielać nasze poglądy i naśladować pomysły. A przyznajmy sami sobie szczerze, że dość idiotycznie wygląda jedna sztucznie wydłużona doba na tle innych, klasycznych. Nie wspomnę nawet, że w pracy też mogliby nie zrozumieć czemu przyszliśmy na trzynastą.

Zatem wydłużajmy dobę mentalnie. Bo i tak przecież czasem trzeba. A jak nie trzeba to ja zaraz wszystko załatwię i pojawi się konieczność oraz cały imponujący Kant z imponującym imperatywem co jest kategoryczny. I ogólnie jeden wielki impon.

Impon? Tu chyba przegięłam. Nie ma takiego miasta Londyn. Lądek jest. Poprzestanę na pomponie. Też przecież może być imponujący. Jak w tych góralskich czapkach – no dobra średnio one góralskie ale sprzedawane w górach – co to w nich pompon znacznie przewyższa nastroszeniem dopuszczalną wielkość mieszczącej się w czapkę czaszki.

Przez te wszystkie wyszukane dygresje i słowo_zwroty zmierzam jednak do oznajmienia – uroczystego, żeby nie było – że chodzę na angielski. Zgodnie z podjętym noworocznie postanowieniem zapisałam się, nabyłam podręcznik, pobrałam fakturę na Firmę i nawet miałam już dwie pierwsze lekcje. Tyle że dużo się działo i całkiem mi oznajmianie z pamięci wypadło. Teraz jednak, gdy odrabiam pracę domową (lepszą niż organiczna i u podstaw) i zagłębiam się w dziką a psychotyczną mentalność Larsa, który w brytyjskiej filii szwedzkiej IKEI (ma nawet w tle Big Bena ale szczerze wątpię by pod Beniem stała jakas IKEA, więc to akurat ktoś sobie nieznacznie zmyślił) szuka francuskich świeczek w barwach Meksyku… dochodzę – nie po raz pierwszy w tym życiu – do wniosku, że istnieją ludzie znacznie bardziej popieprzeni niż ja. I choć nie powinno mnie istnienie Larsa pocieszać, bo prawdopodobnie funkcjonuje on li i jedynie na papierze i nawet uczciwego bąka puścić nie potrafi, to jednak te barwy meksykańskiej flagi biorą górę.

No bo w końcu co można robić gdy już się wypierze i oporządzi wszelkie posiadane Dzieci, posprząta, odgruzuje łazienkę i zlew w kuchni i obejrzy w telewizji film o ośmiu męskich głowach w jednej sportowej torbie? Nieżywych jak wigilijny karp o tej porze stycznia? W upojną środową noc? Które – i to jest najgorsze – w pewnym momencie zaczynają śpiewać? I fałszują?

Oczywiście, że robi się homework i cichaczem wielbi Larsa, pomimo tego nawet, iż jest czystej wody debilem. Jednakowoż damy mu szansę, nie obetniemy cochones i przejdzie do następnej czytanki. W końcu na zdjęciu jest taki uroczy. I nie ma wąsów… co jest chyba dość wybitnym zjawskiem w książkach do nauki języka angielskiego. Nawet kiedyś myślałam sobie, że może oni dlatego tak niewyraźnie mówią, bo wszyscy mają wąsy i one – te wąsy w sensie – im przeszkadzają w wymowie. Ale po pierwsze nie bardzo wiem jakie wąsy przeszkadzać by mogły – chyba takie unurzane w betonie i odczekane nieco. A po drugie w mojej grupie badawczej nie ujęłam kobiet. Choć niektóre jak sądzę miałyby się czym pochwalić.

Doba więc nie dość, że mi się ładnie wydłuża, to i pogrubia, intensyfikuje i nie tworzą mi się na rzęsach grudki. Sama nie wierzę, gdy piszę Tateuszowi na karteczce swój grafik. Bo chciał. Bo chwilami nie wie kiedy może dzwonić telefonem a kiedy tylko zębami.

poniedziałek: 8.00 żłobek, 9.30-11.05 angielski, 11.30-19 praca

wtorek: 6.30 żłobek, 8.00 dentysta, Włochy, 11.00-19.00 praca, do 21.00 chór

środa: powtórka z poniedziałku + golenie nóg, pach, wkręcanie żarówek, wbijanie gwoździ i inne remonty

czwartek: 6.30 żłobek, 7.00-15.00 lub 8.30-16.30 praca, 18.00-21.00 chór

piątek: jezusmaryja jedyny bezpański dzień! w dodatku czasem kończę o 15.00 i akurat nigdzie nie wyjeżdżam! nic tylko umrzeć z rozpusty

soboto-niedziela: albo wolne albo dodatkowa praca w agencji… wprawdzie nie towarzyska bo reklamowa, ale też bywa wesoło

Wiem! W piątek będę chodzić na jogę. Albo osiągnę zen w inny sposób. Na przykład może sobie zejdę. Albo nie wiem. No po prostu doba z gumy. Zważywszy na fakt, że w większość miejsc innych niż praca, dentysta i angielski, ciągam ze sobą Loktora, wracając wieczornym autobusem do domu z niepodlanymi kwiatkami i nieodżywionym pająkiem w rogu sufitu, prezentuję całą soba obraz nędzy, rozpaczy i moralnej degrengolady. Lokator za to kwitnie i głównie podrywa. Dzieci muszą czerpać energię z kosmosu – inaczej bowiem niewyobrażalnym jest dla mnie by po całym dniu kwitnąć i głównie podrywać – a potem gasną gwiazdy… Jak Doda, czy inna Mandaryna-Wiśniewski.

Czy na nieuprzejmą uwagę obsługi pracownika koncernu IKEA skierowaną do Uroczego Larsa, mogę Uroczego Larsa wyposażyć w komiksową chmurkę z napisem FUCK YOU VERY MUCH !? Bo właśnie ustalam dialogi i nie wiem szyk zdania poprawny.

Z rzeczy ciekawych ostatnio robiłam teksty do katalogu Marksa&Spencera. Czad komando. Najpierw Haluta tłumaczyła z ichniego na nasze i wychodziło na przykład: spodnie dzianinowe, spódnica oficjalna i piękny pulower a ja z tego robiłam super hiper mega giga peany ku czci. Te wszystkie fenomenalne i absolutnie niezbędne w Twojej szafie tiszerty, gustownie przeplatane miękkim włóknem sweterki, eksplodujące kolorami topy i stonowane barwami ziemi szale, wszystko stylowe, eleganckie, pieszczące dotykiem i srające ogniem. Po prostu cud, miód i delicje. Moim osobistym hiciorem jest fraza: Nasza kolekcja "Błękitna Przystań" to doskonała propozycja na weekend za miastem. Poczuj się wyjątkowo… i tak dalej. A rzecz dotyczyła portek, swetra i koszuli.

Myślę, że to nawet lepsze od pisania horoskopów.
I promocji Tylko Dziś wiszących na szklepowych szybach w charakterze pożółkłych kartek, szczelnie wtopionych w otoczenie od lat.
I kiermaszy obuwia, centrum paznokcia, salonów prasowych i światów alkoholi w budce wielkości niewielkiego kiosku Ruchu.

I w tym wszystkim ja. Cała na biało. Oczywiście.

Książki czytam w tramwaju i metrze, muzyki słucham w pracy i przez sen, obrazy zapamiętuję w międzyczasie, notki głównie zapominam. Potem piszę z głowy i raczej jest chaotycznie. Ale mojo. Tak, mam zapełniony grafik. I ciągle żałuję, że nie mam kiedy iść na salsę i kurs pilotażu.

I chyba lubię to wszystko.
Tak w ogólności.