Siedzę sobie w dość niedbałej pozie, oglądam jeden odcinek Prison Break’a po drugim, jem popcorn i jestem prawie w kinie. Do tego na podorędziu jakby mi się znudziło mam winogrona i białe reńskie półwytrawne. A na półeczce założona gdzieś w połowie „Miłość w czasach zarazy”. I sama nie wiem czy mi dobrze. Pewnie powinno.

Dzieć śpi i tylko od czasu do czasu z łóżeczka w rogu dobiega coś na kształt przyczajonego rechotu. Nie wiem co On ma za sny ale już się boję dorastania. Przez skórę czuję, że będzie ciekawie. A jak wdał się w mamusię – a wszelkie parametry na to wskazują – to dość prędko osiwieję. I chyba nawet żaden jesteś_tego_wisła nie pomoże.

Poza tym w związku z Dzieciem boję się jeszcze, że co prawda jeszcze dwóch lat nie skończył ale ja nie rozejrzałam się jak dotąd za przedszkolem. A coś mi się widzi, że jak trzeba było jakoś przy okazji żłobka a najchętniej w ubiegłym stuleciu, to się chyba z lekka wnerwię i coś mną zatrzęsie. Czy Państwo mają może takie informacje? Bo ja nie wiem czy już rozpaczać czy jeszcze trochę potrenować przed lustrem w łazience.

W każdym razie te różowizny to nie u mnie na horyzoncie.

Chór mi wyjechał do Bułgarii a ja przecież w nowej pracy to i bez urlopu. Przychodzą od czasu do czasu esemsy, że plaża, arbuzy takie, że hej i ogólna sielanka. Rety jak mi się nie chce tu być. Pierwsze warsztaty, na które nie wyjechałam z nimi odkąd w tym chórze jestem. Ech. Nawet z maleńkim Lokatorem pojechałam w góry zimą a teraz? Teraz cóż. Kwestia priorytetów.

A pamiętają może Czytelnicy krzesełka i stoliki?

Co mają nie pamiętać. Przecież ledwie dwie notki niżej o tym mowa. Ale do czego zmierzam… Otóż za tydzień w weekend kolejna akcja ASPIRYNA. Tym razem – uwaga! uwaga! – będziemy zrywać wszystko co dotąd nalepiliśmy, bo zmieniła się koncepcja. I nalepiać nowe.

Ach jak radośnie podskakuję sobie w duchu z tego powodu…

Słychać dudnienie? Bo chodaki mam. Tak, lubię sobie czasem dla sportu powkurwiać w nocy sąsiadów w dołu.

Oczywiście nigdy w życiu nie dałabym się na to zdzieranie i klejenie łans egejn namówić normalnie i na samą wzmiankę o próbie odklejenia każdej jebanej literki, którą z takim poświęceniem doklejałam do poprzedniej – co by równo i jak pan klient przykazał – dostałabym piany na pysku i zjeżonej sierści poza pyskiem… ale skoro płacą to proszę bardzo. Mogę nawet wydrapać kozikiem „love krowe”. Czemu by nie. Albo postepować.

Tymczasem relaksuję się i mam większość różnych spraw w głębokim a solidnym poważaniu. Bo i po co mam się stresować po próżnicy. Od poniedziałku zdążę.

Jutro… znaczy dzisiaj… jedziemy sobie z Lokatorem nad Zegrze a w niedzielę na wyścigi konne, gdzie Ciocia Kata nauczy moje Dziecko wielu niepoprawnych politycznie dowcipów a ja zapewne popełnię kilka nieparlamentanych zwrotów… akcji.