Sytuacja pierwsza wygląda tak, że nie mam kiedy się po tyłku podrapać i chyba niedługo zacznę potrzebować w tej kwestii pomocy. Myślicie, że telefon do przyjaciela załatwi sprawę?

Na odpisanie czeka list od Lennki. Na napisanie czeka bajka dla Maćka. Na wypisanie czeka całkiem miły długopis znaleziony rano w parku.

Bo znów szłam przez park. Żaden skrót. Na około nawet i zupełnie inny azymut. Ale przyjemniej. W parku o tej porze dyżurują tylko ptaki i ludzie pospiesznie przemykający obrzeżami. Do swoich spraw. Do swoich prac, światów i priorytetów.

Takie roboty wielozadaniowe.

A ja lubię poranki w parku. Wtedy cały jest tylko dla mnie. Samolub taki jestem.

Sytuacja druga wygląda tak, że miotam się i początki z końcami pogubione sztukować próbuję. Tu chwycę, tam złapię, pociągnę. Czasem pasuje, częściej nie.

W sytuacji drugiej mamy kulisy sceny, na której rozgrywa się Zwyczajne Życie i aktorzy ze swadą recytują wyuczone dowcipne scenariusze. Gag za gagiem, oklaski i kurtyna. Kurtyna i oklaski. A pod spodem kurz, stęchły aromat konopnych sznurków i skrzypoty podłóg. Taka teatralność, tylko prawdziwa.

W sytuacji drugiej jest On i Ona, którzy próbują być Dwojgiem ale każde przez ładnych kilka lat żyło w pojedynczo. Oczywiście, że nikt nie mówił, że będzie łatwo, oczywiście powinno im się udać i oczywiście są na świecie większe kataklizmy niż rozmowa do trzeciej trzydzieści dokładnie o tym samym a prowadzona jakby jedno mówiło po chińsku.

Ważne, że o pół do czwartej spotkali się na jednym wniosku.

Sytuacja trzecia wygląda tak, że Piąty Element naszej układanki mocno nie pasuje. Nie dość, że nie pasuje to jeszcze burzy, niszczy i zwyczajnie psuje mozolnie ścibolony całokształt. Zupełnie jakby czerpał z tego organiczną przyjemność.

Nie za bardzo rozumiem ludzi, którzych świetnie charakteryzuje określenie pies ogrodnika… co sami zrezygnowali dawno dawno temu i wybrali całkiem inną dróżkę i całkiem innego po niej przewodnika, ale komuś na szczęście nie pozwolą – dla zasady.

Ale nie zmienia to faktu, że są tuż obok nas.

W sytuacji czwartej nie dzieje się nic.

Staruszek wstaje z ławki by nakarmić łabędzie. Białe szyje z gracją płyną w powietrzu choć potrafią też, gdy strach, przeciąć je jak ostrze miecza. Tafla wody marszczy się na wietrze. Jest stalowoszara a mimo to sprawia wrażenie ciepłej i miękkiej. Jeszcze rześkie powietrze zwiastuje ciepły, słoneczny dzień. Choć może jakaś burza wiosenna po południu? Kto wie.

Lubię burze.

Park też. Zwłaszcza o poranku. Na wyłączność.

Taki samolub jestem.