Żeby nie być gołosłownym…

PENNE Z TUNOLEM W MIŁYM TOWARZYSTWIE MOZARELLI I CZOSNKOWYCH OPARACH

Obsada:

– makaron penne (polecam Barilla)
– tuńczyk w sosie własnym (2 puszki)
– puszka pomidorów bez skórki
– 2 opakowania mozarelli
– czarne oliwki
– czosnek (dla chętnych też cebula)
– oliwa
– bazylia
– oregano
– zioła prowansalskie
– pieprz kolorowy
– szczypta wyobraźni

Wzzzium…

Na patelni z łyżką oliwy (albo dwiema) szklimy na złoto wyciśnięty czosnek (ile kto lubi – ja lubię dużo). Można dodać cebulę albo ją ominąć – ja omijam. W tym samym czasie do gotującej wody wrzucamy penne i gotujemy zgodnie z przepisem na opakowaniu bądź własnym wyczuciem (preferuję to drugie bo dla mnie niestety al dente jest ciut za bardzo dente). Gdy czosneczek już nam się przyjemnie zezłoci i wypełni mieszkanie aromatem, za który znienawidzą nas nawet roztocza na dywanie sąsiadów, wywalamy na patelnię posiekane oliwki. Celem bliższego zapoznania się z czosneczkiem naturalmą. Po oliwkach przychodzi pora na pomidory i tuńczyka. Umyślnie podaję w obsadzie dwupuszkowca, albowiem zazwyczaj potrzebna jest puszka jedna i trochę a całą resztę drugiej pochłaniam ochoczo w oczekiwaniu na pomidorowe bulboty powietrzne. Gdy wszystko się przepitrasi, podgotuje i przemaceruje, odcedzony makaron ląduje we wspólnym sosie i z miejsca wspaniale dogaduje się ze współtowarzyszami patelni. Na koniec roztapiamy w sosie plastry mozarelli, doprawiamy wedle uznania oraz zasobności półki z przyprawami aż wreszcie nakładamy sobie pełen talerz i dostajemy orgazmu już przy drugim kęsie. Sąsiedzi zazdroszczą. Pies szczeka. Straż pożarna przyjeżdża ugasić zajętą od świec firankę. Jeszcze może na deser jakaś amerykańska flaga, matka Whitney Houston i happy end. Napisy końcowe. Pyk.

Swobodny kawałek miejsca na przełknięcie wytworu nadprodukcji ślinianek.

Wzzzium…

OMLET ALTÓWKOWY ALA HAMLET, CZYLI CZTERY JAJA, CZY PIĘĆ JAJ… OTO JEST PYTANIE

W rolach głównych:

– jaja (mogą być jak berety ale niekoniecznie)
– papryka czerwona
– papryka zielona
– papryka żółta
– generalnie papryka
– pieczarki… dużo pieczarek
– puszka kukurydzy (Bonduelle jednak nadal najlepsza)
– szynka albo inna wędlina (chyba, że wersja wege – to omijamy)
– masełko
– czosnek (oczywiście)
– zioła prowansalskie
– sól
– pieprz

Na masełku (i oczywiście patelni, pod przykryciem) podmażamy pokrojoną w kostkę wędlinę, w międzyczasie obieramy pieczarki, kroimy je w plastry i zapewniamy kawałkowi habaniny doborowe towarzystwo, całość przypieprzamy i dosalamy (pieczarki puszczą sok i w ogóle zrobi się cudnie). Kroimy paprykę w kostkę i sru na patelnię, do tego wszystkiego ładujemy kukurydzę i podsypujemy szczodrze ziół oraz doprawiamy obowiązkowym czosneczkiem (ja doprawdy nie wiem ale chyba tylko do herbaty nie daję czochu… a tak to jak autobusowy borostwór – notorycznie zionąć muszę… to okropne przecież… ale pomyślę o tym później). Teraz nam się wszystko musi poddusić i zmięknąć w kolanach. Zapach znów jest obłędny ale nie podżerajmy, bo warto poczekać do końca. A na stronie już naszykowaliśmy cztery (czy pięć oto jest pytanie) jaja (jaj) i rozbełtaliśmy ich zawartość widelcem w miseczce. Gdy już zawartość patelni zmiękła i wyraziła skruchę, zalewamy całość jajcowizną i już nie przykrywamy. Przykrywka za to przyda nam się niewymownie gdy omleta trza będzie przebąblować na lewą stronę. Od razu mówię, że podrzucanie można sobie darować. Chyba, że macie wprawę w starej grze elektronicznej pod tytułem: łapanie jajec do koszyka. Wtedy możecie. Ale to też tylko na własne ryzyko. Ja polecam niezwykle kulturalnie – po podglądnięciu, że omlet z jednej strony już piękny_cudny_przystojniaczek – nakryć patelnię pokryweczką, wykonać salto mortale czyli całość o 180 stopni, a następnie bardzo_very_ostrożnie zsunąć placka z przykrywki i poczekać aż osiągnie zen z drugiej strony. A potem to najlepiej jeść bez świadków albo z jednym bo wyżrą, pójdą i nawet nie ostanie się jedno kukurydziane ziarnko. Nie wspominająć o pieczarce.

Wzzzium…

A w bonusie najprostsza na świecie sałatka.

NAJPROSTSZA NA ŚWIECIE SAŁATKA

Jest to sałatka pod hasłem: co nam zostało z tych lat przystosowanym do warunków lodówkowych, czyli popularny przegląd tygodnia.

Mnie zostało po troszku:

– kolorowego makaronu świderki
– papryki konserwowej
– kwaszonego ogórka
– puszkowej kukurydzy
– żółtego sera w plasterkach

Ser kroimy drobniej, paprykę w paseczki, ogórka w półplasterki. Wrzucamy do michy, w której już oczekuje makaron z kukurydzą, szczypta soli i pieprzu (oraz tego co znajdziemy pod ręką a pasować będzie), wymieszać i do dzioba. Najlepiej smakuje na zimno, jak chwilę odczeka w wyżej wzmiankowanej lodówce.

To ten no… smacznego.

________________________
Ps. W ogłoszeniach drobnych czytam:

„FRANCUZKI NA KAŻDĄ KIESZEŃ. UDZIELA STUDENT 4 ROKU.”

No fakt, zawsze słyszałam, że Francuzki to raczej drobne kobiety.
Ale żeby kieszonkowe?
Albo tanie?

😉