Lokator ciągle chodzi i mówi puta. Dopowiadam od niechcenia negra ale nie jestem pewna czy o to do końca chodzi bo patrzy na mnie krzywo. I kiwa głową, że nie nie nie Matko Ignorantko Od Siedmiu Boleści.

Jak widać zainteresowania lingwistyczne ma. A że nie do końca kotki, pieski i kaczuszki kwa kwa to już, że tak się odżegnam, nie moja wina.
Bo ja generalnie jestem bardziej za nie_utrudnianiem niż pomaganiem za wszelką cenę. Milej, wygodniej i bezstresowo. Podsuwam czasem jakieś słówka pomocnicze, ale bez przesady. To nie wyścigi.

Ale czasem czuję się jakby na siłę w blokach. Na przykład na spacerze, albo w żłobku, gdy a Mój/a Moja to… i licytujmy. Kto da więcej. Mnie to – Państwo wybaczą – średnio gigla i bardziej powiewa jednak.

Kiedy na przykład wybieramy się do neurologa, Pani Doktor za każdym razem niepokoi się rozgłośnie, że czemu On jeszcze nie mówi i patrzy na mnie wyczekująco, jakbym za chwilę miała wyciągnąć wskazujący palec prawej ręki w górę, pobrać energię z kosmosu i odpowiedzieć na to jakże ważkie pytanie: temu to a temu droga Pani Doktor. A ja ośmielam się na to niecnie i ze spokojem, że owszem, mówi. W dialekcie kantońskim najprawdopodobniej (choć czasem wyczuwam jakby domieszkę suahili czy bantu) ale nawija jak nakręcony. Otwór gębowy zamyka się bowiem Lokatorowi obecnie zaledwie na te ułamki chwil gdy coś akuratnie przeżuwa, bądź też w godzinach nocnych, gdy nadchodzi upragniony przez okoliczną ludność i pomniejsze żyjątka Hrabia Sen.

Jak znam życie to za pięć lat spyta gdzie kompot. Bo zawsze był.

Więc luz marija, że tak powiem.

A wczoraj przyszła Haluta. Wróciła z tych swoich wojaży strzaskana na gębie na wczesny mahoń, szczęśliwa i każdym porem skóry promieniejąca życiowym optymizmem. Lubię Ją taką. Nie znaczy to oczywiście, że innej nie lubię, ale taką szczególnie. Oczywiście zgubiła się w tych górach jak sztandarowe już chyba Dziecko we mgle albo inne cielę ale na szczęście więcej ma farta niż rozumu, bo ni żaden niedźwiedź Jej nie zażarł – bo i nie najadłby się zbytnio 😉 – ni żaden przygodnie napotkany turysta nie wykorzystał niecnie – choć nie wiem do końca czy Haluta czasem nie żałuje 😉 – ni żadna czarna dziura nie wchłonęła. I nawet jakiś Dobry Człowiek się po drodze znalazł i podwiózł Ją do miejsca przeznaczenia.

Generalnie się przy tych opowieściach spiłyśmy winem różowym oraz białym a Nowy dyskretnie i z oddalenia chichotał w mankiet udając, że ma wielce_arcy_pilne_coś do natychmiastowego napisania.

Przy okazji dowiedziałam się, że w miejscowości, w kórej stacjonowała Haluta i Jej nabyte w wielu pielgrzymkowych bojach odciski oraz zakwasy, jedna część młodej, męskiej populacji nosi imię Kacper, druga Eryk a dziewczynki to Andżeliki (no bo przecież obowiązkowo) i nie pamiętam tych drugich ale równie ślicznie.

Przynajmniej w przyszłości będą się mogli ciurlać do woli z kim popadnie bo prawdopodobieństwo, że przez sen wygadają się z jakimś obcym imieniem nieco jakby maleje. Wystarczy wybierać tę połowę z Erykami. Albo tymi drugimi. Opcjonalnie.

Taki oto radosny wniosek mam na wtorek.