Mam już w garści bilety i czuję się prawie wolna. Muszę wyjechać, odpocząć, złapać dystans. Bo ostatnio mi się tak tu wszystko pogmatwało, że czasem to już nie wiem czy dam radę sznurówkę jeszcze zawiązać.

Wiosna tak? Hormony etcetera.

Ja pozwolę sobie mieć w głębokim poważaniu taką wiosnę, co to śnieg w niej pada. Zimy nie było bo była wiosna, to teraz bez żartów mi tutaj. Bo ja nie zgadzałam się na żadną zimę w miesiącu marcu.

Uwielbiam miesiąc marzec zapisywany w ten właśnie sposób przez rozmaite biurwy i księgowe. Podobnie jak daty w stylu 17 luty. Zawsze chciałam mieć w torebce trzy Stycznie, takie malutkie, na podorędziu. Nie wiem po co ale w torebce mam tyle rzeczy nie wiem po co, że trzy dodatkowe Stycznie nie robią akurat żadnej różnicy.

O! Okres czasu też kocham. Jak to się człowiek może jednym e-mailem służbowym nacieszyć.

Pakowałam się w nocy do późna ale naturalmą nie skończyłam. Jestem więc dramatycznie niewyspana i sfrustrowana. Na trasie Warszawa Centralna – Gdańsk Główny może więc dojść do incydentów a i być może w użyciu będą wyrazy. Bynajmniej nie uznania. Zwłaszcza gdy okaże się, że nie zabrałam czegoś piekielnie istotnego, bez czego nie jestem w stanie przeżyć dłużej niż 4 godziny. Na przykład wody toaletowej z bambusa albo czerwonych kolczyków.

W ogóle ostatnio trochę bardziej niż zwykle się dzieje. I to się dzieje tak, że o ja pergolę.

Najpierw się dzieje, że nie mogę jeść. Niby w porządku bo i tak się odchudzam ale żeby nie chciało mi się ulubionych pierogów z kapustą, to już w ogóle dramat. W Andach. I kolunia wiśniowa też mnie jakoś już nie pociąga. Nie wiem… może fryzjer by się jej przydał albo co? Nie, po namyśle stwierdzam, że fryzjer też by mnie nie pociągnął. Ani trochę. Potem się dzieje, że nie mogę spać. I mam wściek. Łażę, czytam, otwieram i zamykam synchronicznie okna – cała moja aktywność jest jak widać uboga ale jakże znacząca. Sąsiad mi nawet z naprzeciwka pomachał jak sobie tańczyłam, że rusz się, przecież nie będę tak stała. Tak mi machał, że boję się, czy się biedaczysko nie przeziębi. Potem znów jego MałŻona mnie będzie obrzucać spojrzeniem z cyklu: Ty Poczwaro Kostropata.

A jak już zasnę to śnią mi się stokrotki, albo czerwone piły łańcuchowe. Opcjonalnie. A na koniec się dzieje jeszcze tak, że czuję się jakbym jechała jakimś rollercoasterem bez trzymanki, bez pasów, bez niczego. /No może w bikini bo przecież biust by mi oszalał i zakwitł na plecach/. I właśnie jest ten moment, w którym przestałam widzieć tory.

Mamut do mnie dzwoni i pyta czy wszystko w porząku bo Jej się śniło, że poleciałam na Saturna uprawiać peralgonie.

I doprawdy nie wiem co mam Jej odpowiedzieć. Pomysł w sumie fajny, tylko czy pelargonie się tam przyjmą?

Mamut też się odchudza i w związku z tym – celem zwiększenia motywacji – zakupiłam Jej wagę. Waga jest biała w zielone żabki i przyszła zapakowana w otwarty kartonik i folię. Dziś z rana Mamut po raz pierwszy wszedł na nową wagę i z miejsca się przeraził, o czym oczywiście również telefonicznie mi zreferować pospieszył:

– 80!!!
– Ale co 80?
– 80 ważę, ponad!
– Niemożliwe.
– A jednak.
– A wyzerowałaś?
– Yyy?

Okazało się, że Mamut wagi nie rozpakował i tym samym nie dostrzegł czarnego pokrętła, którym wagę sprowadza się z wyżyn transportowo-fabrycznych na pozycje neutralne.
Waga koniec końców została wyzerowana i przerażenie okazało się znacznie mniejsze.
Świat odetchnął z ulgą.

Najlepsze jednak było jak otworzyłam pocztę: Czym się Igor aktualnie bawi? Czym najbardziej lubi?

Nie mogę odpowiedzieć gdyż albowiem się wstydzę.

Igor aktualnie najbardziej lubi bawić się spłuczką i moimi stanikami. Satynową koszulką też nie pogardzi. Majtki już Go jednak nie kręcą. Zmienny jest.

Nie mnie ktoś kopnie. Albo przytuli. Albo kurde nie wiem… podskoczy.