Ha! No i załatwiłam Młodemu paszport. Teraz mogę umrzeć.

Kolega Tomek wczoraj zaoferował pomoc w kwestiach transportowych. Biedaczek. Chyba nie przewidział o jakiej porze każę mu wstać. A Kolega Tomek charakteryzuje się tym, że zwyczajowo pierwsze oko – jak sam stwierdził – otwiera w okolicach dziesiątej. O siódmej.trzydzieści już był pod drzwiami – choć sprawiał wrażenie mało przytomnego – i zawinąwszy Lokatora w kurtkę i czapę z psimi uszami, pomknęliśmy na Floriańską. Pomknęliśmy to zdecydowanie za wiele powiedziane, bo rano w Warszawie prócz tego, że sino i mżawi, to jeszcze tłoczno. Koreczki jak w mordę strzelił. Bynajmniej nie śledziowe. Udało nam się jednak dojechać na ósmą.

W Urzędzie masakra – pół poczekalni i ciągle się schodzą. Na szczęście wszystko odbywało się dość szybko, więc już po dwudziestu minutach zasiadłam przed Panią W Lamówce. Pani W Lamówce wszystko miała oblamowane – spódnicę, kieszenie żakietu, dekolt i nawet etui do okularów. Okularów nie widziałam bo schowane, ale założę się, że miały gustowny paseczek. Igor oczywiście z miejsca palnął jej „baba” i strzelił uśmiech numer pięć. Nie była oporna i tak by sobie patrzyli w oczy i się uśmiechali gdybym nie chrząknęła znacząco.

W ogóle to uważam, że obowiązek przychodzenia z tak małym Dzieckiem żeby złożyć wniosek (albo później żeby odebrać paszport) jest bez sensu. Nie dość, że Glut i tak nie złoży podpisu – nie mówiąc nic o nie wychodzeniu poza krawędzie stosownej ramki – to jeszcze rodzice – a w tym wypadku rodzic, czyli ja – się z Nim umordują. Bo podziału na letnich i nieletnich nie ma, Dzieciarnia więc czeka w ogonku długim jak papier toaletowy, plącze się pod nogami i sprawia wrażenie jakby chciała roznieść całą instytucję w drobny pył. Młodzież się nudzi, rodzice wrzeszczą, reszta populacji usiłuje nie zwariować. Normalnie cyrk na kółkach. Nic dziwnego, że te panie w pokojach mają drzwi dźwiękoszczelne. Po pół godzinie w poczekalni błogosławiłam wszystko, że nie muszę tak za często paszportów wyrabiać, bo chyba bym zeszła śmiertelnie. Uprzednio dokonując brutalnego mordu na okolicznych postronnych uczestnikach przedstawienia.

Pani Z Lamówką oderwała wzrok od Obywatela i niechętnie umieściła na mnie:

– A pani sama?
– Sama.
– Bez ojca Dziecka?
– Bez.

Prychnęła.

– Wniosek, zdjęcia, dowód wpłaty, dowód osobisty, oświadczenie, akt! – wyparowała z szybkością karabinu maszynowego.

A mina jej mówiła, że czegoś na pewno nie mam i ona mi zaraz pokaże.

Myślałam, że się hiperwentyluje jak podsunęłam jej wszystkie, dokładnie wszystkie wymagane dokumenty, dołączając odpis skrócony, w którym wydrukowano lokatorski pesel i odpis zupełny, w którym stoi czarno na białym, że występuję zarówno jako mamusia jak i tatuś i generalnie ma się ode mnie odtyntolić.

Uniosła brew.

Dzielnie jednak nie dała po sobie poznać, że łapie szczękę. Chyba mało zdarzyło jej się osób w podobnej sytuacji, które wszystko mają, wszystko wypełniły poprawnie, skreśliły to co niepotrzebne, dały dobre zdjęcia małoletniego bez czapek, uśmiechów i rozdziawionych paszcz, i nie ma się zwyczajnie do czego w ich przypadku doczepić. Wcale się nie dziwię bo ja przekopałam pół internetu zanim znalazłam wszystkie potrzebne informacje, które nie wykluczały się wzajemnie, bądź nie wprowadzały imć petenta w błąd logiczny pod tytułem „krzywe koło”.

Zabrała się za wypełnianie swojej części tekturowego wniosku a Lokator sukcesywnie eksplorował kolejne połacie gabinetu. Ciężko mi było jednocześnie Go łapać i prowadzić ożywiony dialog z Panią Z Lamówką, ale dało radę.

Na koniec już już myślała, że będzie jednak triumf i podsunęła mi pod nos z miną majstra na budowie karteluch. Że niby takie oświadczenie jeszcze dodatkowe. Na to ja jej z teczki wyciągam identyczne, co to na wszelki wypadek, już wypełnione, podpisane i szarmancko kładę przed twarz.

– A skąd pani to ma?
– Z internetu.
– Przecież tego nie ma na naszej stronie?
– Ale było na stronie konsulatu.
– A to nie wiem czy ja mogę…
– Jest identyczne.

Zapadła chwila konsternacji i nawet Igor przestał łupać zszywaczem w biurko. Lamówka sprawdziła chyba nawet symbol drukarni akcydensowej.

– Ale podpisać to pani się musi przy mnie! – odparła uradowana bo jednak triumf.

Prawie słyszałam fanfary.

Całość trwała jakieś pięć minut. Nie wiem, może wpiszą mnie do jakiejś księgi rekordów, bo gdy wyszłam to nawet Portier się do mnie uśmiechnął. Czasem to się zastanawiam czy takim Paniom Z Lamówkami to płacą za czepliwość – taka premia dodatkowa z tego tytułu. Albo może robią sobie wyjazdy integracyjne razem z Paniami Z Poczekalnianej Rejestracji i tam mają zawody z wyszukiwania na czas przekrzywonych ogonków nad „ó” albo innych ważkich błędów. Nie wiem. W każdym razie gdy wychodziliśmy, Lamówka była niepocieszona.

Swój dowód odbieram szóstego kwietnia.
Paszport Igora dziesiątego.
Dwudziestego ósmego już nas tu nie będzie.

Jedziemy trochę potrenować tych poukładanych Szwajcarów 😉