godzina piąta, minut czydzieści
kiedy pobudka zaaaaaaagrała

Wstałam o 5.30. Nie mogę być normalna. Oczywiście gdy tylko wstałam w głowie mi zaszurało, że coś nie ten teges, bo ani Dzieć nie kwili, ani sąsiady nie kopulują rozgłośnie i w ogóle luz blues i czemu ja do cholery nie śpię. Ale potem sobie przypomniałam, że nastawiłam budzik na tak drastyczną porę, gdyż ponieważ albowiem wybieram się na wycieczkę do Urzędu i papióry, co to leżą odłogiem i kwiczą, należałoby w końcu wypełnić pismem drukowanym a wyraźnym i niebieskim bądź czarnym długopisem. Żeby nie pisać na kolanie przed wejściem.

grupa rezerwy szła do cywila
niejedna panna płaaaaaaakała

Dzięki Kacie na mniej drastyczną godzinę siódmą.zero byłam umówiona z szoferem – Katowym znaczy – któren najsampierw podrzuci mię i Młodzież mą zaspaną do Żłobka, celem pozbycia się małoletniego balastu i powierzenia go Etatowej Ciotce na najbliższe 9 godzin, a następnie oboje ruszymy w dal siną i odległą. Na Mamutów znaczy. W Mamutowie bowiem prócz kilku zapyziałych budek z piwem i willowych uliczek pozostających we wzajemnym dysonansie, znajduje się ów Urząd – cel dzisiejszej eskapady. W konsonansie do Urzędu pozostaje wszystko inne, bo budynek idealnie wtapia się w otoczenie i gdyby nie jego gabaryty, możnaby pomyśleć, że to kolejny odpicowany we freskach bunkier. Bo tak to już niestety jest, że wokół same hacjendy, których właściciele najwyraźniej mieli za dużo pieniędzy i za mało pomysłu na jakiś konkretny styl. Zrobili więc chałupy we wszystkich na raz. Dziwną wysepkę na tym oceanie wszelakiego dobra tworzy jedynie fragment ze starymi zmurszałymi kamienicami, sklepem rybnym i starym społemowskim samem, w którym ekspedientki wyglądają jakby czas zatrzymał się w głębokim PRL-u.

niejednej pannie żal się zrobiło
i serce z bólu zaaaaaaadrżało

Wstałam więc sobie grzecznie i wypisałam wszystkie wnioski o wszystkie dokumenty jakie pragnęłam złożyć, uzyskać, zrolować i zjeść z chrzanem. Naturalnie najpierw przez pół godziny przekopywałam mieszkanie w poszukiwaniu niebieskiego bądź czarnego długopisu, albowiem jedyne czym dysponowałam to złamany ołówek, ołówek automatyczny – cały lecz bez wkładu, ołówek nie zatemperowany, cała masa wypisanych niebieskich i czarnych długopisów, wieczne pióro z zielonym atramentem, kredka do oczu i różowo piszący długopis (!!!). Potem okazało się, że długopis początkowo pisał na czerwono ale się zestarzał. Ździebko. Za długo leżał na słońcu bez filtra. Na szczęście przypomniałam sobie, że w torebce noszę na czarną godzinę jeden długopis i on pisze na czarno. Wygrzebałam drania, wykaligrafowałam co trzeba gdzie trzeba, trafiłam we wszystkie okienka i nawet podpis wyszedł mi podobny na wszystkich karteluchach. A przy dziesiątym wniosku o wniosek to czasem już problem. Na wszelki wypadek jednak wzięłam jeszcze czyste formularze, bo coś mnie tknęło, że być może ktoś będzie miał jakieś zastrzeżenia i ewentualnie poprawię na miejscu.

Nie sądziłam jednak, że poprawiać będę musiała wszystko.

Bo tuż przed drzwiami zorientowałam się w swej niezmierzonej sposprzegawczości, że na każdej, absolutnie każdej kartce każego chrzanionego wniosku wpisałam datę 07.02.2007. Drukowanym i wyraźnym pismem bez skreśleń i poprawek.

Hał kurde najs.

Finalnie wszystko załatwiłam i teraz tylko czekam na dowód osobisty, z którym spotkam się za miesiąc, ale co ja się naklęłam pod nosem wypisując na kolanie te wszystkie rubryczki, kruczki i druczki w papiórach, to moje. A specjalnie wstałam PÓŁTOREJ GODZINY WCZEŚNIEJ. Aaaaaaa!!

Gupia, gupia, gupia… i krótkowidz.

Teraz czeka mnie przeprawa z paszportem dla Lokatora i nie wiem jak sobie z tym poradzę. Chyba poproszę o koło ratunkowe pół na pół i telefon do przyjaciela.

bo jej kochany pizgnął z portfelem
a jej się nic nie zooooooostało

Z ostatniej chwili:

Udało mi się dodzwonić do Poradni Kardiologicznej i zapisać Syna do lekarza. Na 6 lipca. I to też ponoć tylko dlatego, że ktoś zrezygnował. Normalnie byłby wrzesień.

Poproszę o młotek.

Z tej radości, że się dodzwoniłam, dopiero po kwadransie zarejestrowałam, że to za pół roku.

…

Cicho tam, żadne cztery miesiące. Mamut jak jest szesnaście po czwartej też mówi, że dochodzi piąta. Dramatyzm musi być. Pełen. Zresztą tak czy siak strasznie daleko do tego lipca.