Halo! No bo piszę już. Jakby co.

Na początek to dyskretnie tylko wspomnę, że oczywiście pakowałam się pomiedzy pierwszą a trzecią w nocy. W związku z powyższym o piątej z minutami, kiedy to Lokator wychynął znad szczebelków i wszczął wokalizę w intencji obudzenia matki, czyli mnie, odczułam silny dyskomfort. Pies drapał dyskomfort – autentycznie myślałam nad znalezieniem odpowiedniego knebla. Nie wiem jak to jest ale Dzieć mój ma wybitne zdolności – może być ciemno jak w krecim tyłku a On i tak zawsze mnie namierzy i ogłuszy. Choćbym nie wiem jak nakryła się kołdrą i udawała, że słyszę tylko wewnętrzny zen. Dopóty będzie dziamgotał, dopóki go znad tych szczebelków nie zgarnę. I sprawa nie kończy się na przytuleniu i sobie chrapaniu dalej razem, o nie. Dalej to są rozmaite radosne wrzaski, kwiki i ćwierknięcia. Cały folwark zwierzęcy w jednym małym Potworze. Czy jest na sali egzorcysta? Może być trzy.

Normalnie bym się ucieszyła, ale czy to musi być nad ranem? No halo. Lokator generalnie to dziwny człowiek jest – i tu dygresja powyjazdowa bo mieszkaliśmy jak zwykle w tak zwanym „blokhausie głośnym” i tam imprezy to się w zasadzie nie kończyły – bo do jakiejś drugiej w nocy, nie jest go w stanie zbudzić nic, nawet wrzeszczando korytarzowe na piętnaście gardeł, gitarę i flet. Później budzi go chyba nawet pierdnięcie kanarka w sąsiedniej wiosce. I nie ma przebacz – trzeba usypiać. Do trzeciej na przykład. Za to mija godzina piąta i cyk – rześki szczygiełek. Niezależnie od tego ile i jak spał. Koniec dygresji.

Wyspana więc byłam oględnie rezcz ujmując średnio. Dosyć. O szóstej podjechał po nas samochód (bo w tym roku burżujsko nie pociągiem a autem właśnie jechaliśmy), a w samochodzie kolega i dwie koleżanki (w tym jedna podwójna bo z przyszłym Potomstwem wewnątrz), powpychaliśmy się gdzie się dało i pojechaliśmy. Przy okazji pragnę nadmienić, że znów bagaż Lokatora stanowił mój do potęgi trzeciej i nie wiem jak to ogarnąć bo Jego co roku rośnie a mój maleje. Za kilka lat będę zabierać tylko gacie i skarpetki a Obywatelowi zamówię poręczny kontenerek.

Aha. No i w tym roku zapomniałam tylko rajstop. Więc w sumie duży spokój. Koleżanka kupiła w spożywczym.

Po drodze spodziewałam się wycia i ryków a było bardzo grzecznie. W tym miejscu wyrazić pragnę swój podziw dla Lokatora, który nie zjadł pasów, nie rozniósł fotelika i nie eksplodował podczas tych wszystkich godzin. Choć widziałam, że niejednokrotnie miał ochotę. Ja sama byłam blisko. Przyjechaliśmy na miejsce w sam raz na obiad. Igor zobaczył góry i zemdlał. Oczywiście najpierw się najadł i trochę poczarował okoliczną płeć żeńską. Poza tym Syn mi się na wyjeździe rozwinął towarzysko. No i zaczął na dobre chodzić. Teraz mam problem z nadążeniem.

I stwierdzam, że chyba Igorowskiemu było w zasadzie najlepiej na tym wyjeździe. Wszystkie kobiety na próbach patrzyły w jedną stronę i bynajmniej nie na dyrygenta. Wszyscy mężczyźni nosili Go na rękach (albo przynajmniej nie deptali) a znaczna część z nich nawet całkiem chętnie. Oczywiście, że to świetny sposób na podryw, więc bardzo często Ludzkiego się wypożyczało na przerwie temu czy owemu i po chwili już otaczał go wianuszek niewiast i aura Supermana. Gdy Młody chciał to spał, bez pardonu gramolił się na kolana, wyżerał z talerzy to na co miał ochotę i tym, na których talerze miał ochotę i puszczał oko do kucharki. Adaś twierdzi, że niezły będzie z Młodego podrywacz. Ja twierdzę, że już jest. Wystarczyło popatrzeć na te wszystkie uśmiechy.

A same warsztaty to tak: dużo dobrej muzyki, jeszcze więcej ciężkiej pracy, mało snu, nieco grzanego wina, specyficzna wyjazdowa atmosfera, ludzie pytający czy chcemy coś ze sklepu, albo czy w ogóle coś chcemy, walające się wszędzie nuty i zupa z wielkiego gara. I Grybów, wprawdzie pierwszy raz bez śniegu po kolana, ale urokliwy. Fajnie było, tylko ja już się chyba starzeję. Naprawdę. Mam dziecko, nie piję do trzeciej w nocy, nie śpiewam do piątej rano, jak tańczę salsę to mnie czasem strzyka i łupie tu i ówdzie, odczuwam niewyspanie i mam wory pod oczami… a odnoszę wrażenie, że jeszcze chwilę temu mogłam wszystko i mnie to bawiło. I nie wiem kiedy mi umknęła ta zmiana.

Normalnie na co dzień żyję sobie przecież znacznie bardziej towarzysko niż większość mamuś, mam czas na znajomych i swoje pasje, ale na takich wyjazdach bardziej jaskrawo niż zwykle widzę wszystkie różnice. I pomimo, że staram się żyć tak samo, nieco tylko modyfikując zachowania i dostosowując się do Obywatela i Jego potrzeb, to już pewnych rzeczy przeskoczyć nie potrafię. Choćbym nawet chciała. Wyjazd z Dzieckiem to rzadko kiedy odpoczynek, zwłaszcza gdy jest małe. Z drugiej strony chcę by Igor zobaczył te wszystkie fajne widoki, przeżył te emocje, naśmiał się do tych moich ludzi, nacieszył. Razem ze mną. No i cieżko jest z tymi złotymi środkami chyba. Ale pracuję nad tym. Pocieszam się myślą, że przynajmniej przez chwilę bedzie taki czas w bliżej nieokreślonej przyszłości, kiedy ja jeszcze będę miała cierpliwość a On ochotę na takie wspólne wyjazdy.

Tymczasem jestem dziś w nastroju powyjazdowo-nostalgicznym i miło sobie wspominam różne takie migawki. A to słoiczki miodu, które przywiozłam i teraz sobie stoją na kuchennym parapecie i dwójniak co pyszni się w szafce, a to czajnik, który w pokoju nam świecił ultrafioletem i spokojnie mógłby robić za nocną lampkę, a to imprezę pod hasłem „Jaskrawiec”, na którą każdy ubrał się w tak oczojebne kolory jakie tylko wynalazł w szafie i okolicznych lumpeksach, a to te góry za oknem, a to krótki przystanek w przytulnej pizzerii Krakowie i wieczorna wizyta kumpla, z którym przecież widziałam się jeszcze rano i rozmowy przy herbacie, że mimo wszystko fajnie było.

O, albo telefon od Gogi, żebym już wracała bo nie ma co czytać i nudno.

Takie tam moje puzzle.

Jak mi będzie naprawdę źle to sobie wrócę, poczytam i się pouśmiecham trochę do monitora. Też mu się należy.

_______________________
W ramach wspomnień zapisuję recepturę ulubionego mi grybowsko drineczka:

– martini wermuth (może być istra – tańsza),
– sprite (dla tych cierpkolubnych tonic),
– plasterek cytrynki,
– dwa plasterki zielonego ogórka.

Pije się jak złoto bo pyszne. Osobiście zmodyfikuję domowo dodając listek mięty i lód. Mniam.