Odcinek czwarty: sylwestrowo na chórze.

Nowy rok postanowiłam przywitać ze znajomymi na chórze. Hala wybierała się ze mną i choć nie była przekonana co do ewentualnej szampańskiej zabawy a całą imprezę traktowała raczej w stylu ‚bo nie ma nic lepszego na horyzoncie’, odnoszę wrażenie, że zaskoczenie było pozytywne. Ja się bawiłam bardzo dobrze. Wytańczyłam się, opiłam martini i szampanem, objadłam waflami z kajmakiem, marchewkami i wszystkim innym. Z tego miejsca pragnę wyrazić wielki podziw dla ekipy organizującej za menu i wystrój sali. No i w ogóle wielkie dzięki kochani – było fantastycznie. Z początku co prawda miałam straszny dylemat w co by się tu ubrać by nie zabić się o lustro, bo ni, dosłownie NIC mi nie pasowało, ale w efekcie zdecydowałam się na wysokie obcasy, obcisłe spodnie-rurki i zwiewną tunikę, która mogłaby raczej leżeć w mojej bieliźniarce… gdybym tylko takową posiadała. Całokształtu dopełniły długie kolczyki, bardziej wyrazisty niż na co dzień makijaż i… niebieska peruka w stylu piorun_dupnał_w_rabarbar. Na szyi zawiązano mi wstążkę odkwiatkową, która wybitnie korespondowała mi z odzieniem. Wszyscy zebrani zgodnie stwierdzili, że jak tylko urosną mi moje własne włosy, wysyłają mnie do fryzjera i ‚mam taka wrócić‚, ponadto mam częściej chodzić na obcasach i wiązać sobie tę kokardkę prosto z róż. Nie wiem tylko co na to Igor. O sąsiadach nie wspomnę.

Tuż po pierwszej zwinęłyśmy się z obolałymi od tańca stopami (szpilki wyglądają fajnie a nogi w nich to już w ogóle super ale są wściekle niewygodne… szpilki, nie nogi) i pojechałyśmy do Papierówki co by jej się nowego już roku nie świętowało samotnie. Rozminełyśmy się z Gogą ale ta i tak miała swoje wspaniałe plany na początek pierwszego z 365 dni, więc i żal mniejszy nieco. U Papierówki było miło, domowo i przytulnie. Rozciągnęłam się na sofie, zjadłam dwa kawałki pysznej szarlotki i popiłam szampanem. A potem obejrzałyśmy ‚Rozpustnika’. Ech… To nic, że usnęłam. Śnił mi się Johnny De w powozie. Nie powiem co robiliśmy ale bynajmniej nie przydałby się nam leksykon krzyżówkowicza. Do domu dotarłam spacerkiem. Częściowym. O czwartej trzydzieści. Bardzo miło było mi w tym roku sylwestrować. A pierwsze tramwaje mają w sobie coś magiczego. Zwłaszcza gdy są puste.

Odcinek piąty: życie osobiste, mocno pogmatwane.

Tu gdzieś był znak ograniczenia prędkości. Ale sobie jakby poszedł. No halo. Czy ktoś mnie pytał: co powiesz na zjazd po poręczy? jakąś stówą powiedzmy? bez trzymanki? Nie przypominam sobie bym coś podpisywała. Poza odcinkiem na poczcie. I nigdzie nie było drobnego druczku. Z drugiej strony jednak nie będę udawać, że jest mi smutno przez to co się teraz dzieje. Wręcz przeciwnie. Tyle, że jakoś nie potrafię nad tym zapanować i chyba w związku z tym mam mały dysonans. Kociokwik. Bo wszystko fajnie i pięknie tylko nie wiem co jest za zakrętem. A pędzę raczej na czołówkę.

Oczywiście odpisał. Co wywołało u mnie drżenie, migotanie, spazmatyczny chichot i zaczerwienienie w okolicach twarzy. Tym razem napisał e-mail nieco dłuższy. Że wyjeżdża na sześć dni na Słowację, że odpocznie od komputera i pracy, nieprzespanych nocy i codziennych kłopotów. Napisał o swojej wielkiej miłości do motocykli… czym oczywiście spowodował u mnie nagłą arytmię bo jeśli jeszcze do tego się dowiem, że uwielbia jeść poziomki prosto z krzaka, zbierać kasztany do kieszeni płaszcza, pisać wiersze i przyglądać się ludziom to – uwaga uwaga – odnalazłam zaginionego brata bliźniaka. Albo mam do czynienia z niedojrzałym emocjonalnie Piotrusiem Panem. Choć przyznam, że wolałabym bramkę numer trzy. Bardzo ładnie napisał o tym co czuje gdy sobie jedzie przed siebie i nie obchodzi go żaden raport, ani coś do zrobienia ‚na wczoraj’. Napisał też, że ostatnio kompletnie nie mógł się przez to wszystko pozbierać i skupić, zwłaszcza, że przez te wszystkie lata nie wiedział czy ja w ogóle żyję ale, że to wspaniałe. Mimo wszystko.

Życie jest zaskakujące. Historia piękna to fakt… jak pomyślę, to w głowie rodzi mi się scenariusz rodem z brazylijskich telenoweli.

O, czyżby? Ciekawe…

W sumie, skoro coś takiego spotkało nas, to może większość z tych historii oparta jest na podstawie prawdziwych przeżyć.
Od teraz nic już nie będzie w stanie mnie zdziwić.

Odpisałam. Że tę motocyklową pasję to mamy wspólną, że pracuję, że zazdroszczę Słowacji i żeby odpoczął. Opisałam mu moją noworoczną zabawę i że co roku tak samo zachwycam się zimnymi ogniami, zwłaszcza gdy trzyma je w garści trzydzieści osób.

Ciekawa jestem co teraz u Ciebie się w ogóle dzieje. Jak sobie ułożyłeś życie, kim jesteś i jak teraz wyglądasz, czy masz żonę, dzieci, psa, domek z ogródkiem i krochmalonymi firankami, czy nadal jesteś zbuntowanym smutno-melancholijnym chłopakiem o chmurnych oczach, jakim Cię zapamiętałam, czy mieszkasz w Warszawie czy gdzie indziej, czy oglądasz czasem krople deszczu na tramwajowych szybach i czy moje imię łaskocze Cię w opuszki palców gdy piszesz je na klawiaturze. Ot tak. 😉

Zastanawiam się co będzie dalej…