Nie lubię niejasnych sytuacji i niedopowiedzeń. Gdy coś czuję za plecami, gdy ktoś w coś mnie wmanewrował a ja nawet nie wiem w co i mogę tylko obserwować efekty, jak w dominie. Gdy wystarczy, że ktoś powie ‚ona jest czarna’ i nagle zmieniam kolor skóry. Całkowicie bez mojego udziału. I bez weryfikacji czy faktycznie. Podobnie jak Dodo potwornie nie umiem być niezrozumianą i nie wiem jak się z tym pogodzić. Wolałabym zapytanie wprost (w cztery oczy czy uszy, na papier czy mail – jak komu wygodnie ale wprost, bez ogródek i owijania), czy jest tak i tak, zamiast takie zaoczne łatki. Bo na to nie mam wpływu. A bezsilność i świadomość, że coś jest ‚na rzeczy’ ale co to już nie wiadomo, uwiera najbardziej. I tego nie da się zamknąć w szufladzie.

Pamiętam z podstawówki jakąś grę planszową, którą kiedyś zrobił starszy kolega. Graliśmy w nią pewnego razu zaciekle z jego siostrą. Szybko przestała mi się podobać ale oni bardzo chcieli dalej. Więc grałam i ja. Były tam kolejne stopnie, po których wchodziło się pionkiem, były kostki i karteczki z zadaniami. Później okazało się, że te z najtrudniejszymi i najbardziej upokarzającymi były znaczone paznokciem. On widział, ona widziała, ja nie. Najpierw strasznie się zdziwiłam i powiedziałam, że to niesprawiedliwe. Potem było mi przykro. A on stał sobie z boku i miał niezły ubaw. Cały czas.

Podobno każdemu zdarza się coś czego się wstydzi i co by zmienił. I niby wszyscy o tym wiedzą. Są tacy co dają szansę zrozumienia, poprawy, podają rękę, nie oceniają, patrzą czy chcący czy nie. Są inni. Ci pierwsi prawdopodobnie już kiedyś popełnili jakiś błąd i ktoś im zaufał. Drudzy trafili gorzej. Ja zawsze podaję. Nawet gdy mnie zranisz. W końcu wszyscy jesteśmy ludźmi. Tylko i aż.

Przeraża mnie nieodwracalność, zaciśnięte usta i mokre ciapki na biurku. Moje.