Igorynki to takie bajeczki co to je wymyślam dla Syna. O stu pędzących imadłach, o Wandzie co nie chciała polskiego hydraulika i o lisie co dla odmiany chciał być Madonną. Igorynki wymyślać i opowiadać powinno się wieczorem, co zresztą próbowałam kilkakrotnie uskutecznić, ale niestety bez powodzenia. Lokator po kąpieli jest bowiem tak umęczon, że zasypia przy butelce kaszy szybciej niż zdążę się rozkręcić a gadanie irytuje Go wtedy bardziej niż mnie mało luksusowa pacha autobusowa podana mi saute w drodze do domu. Igorynki opowiadam więc rano na trasie do żłobka.

Zazwyczaj opowiadać zaczynam po wyrzuceniu śmieci i kończę tuż przed żłobkowym podjazdem dla wielokołowców. Zazwyczaj pomykam radośnie z Orlandem Brumem i Orlanda Należną Zawartością na piechotkę a Orlanda Należna Zawartość zerka lekko w tył prezentując w pełnym rozdziawie wszystkie swoje zęby i ich różne stadium wyklucia. Bo Orlanda Należna Zawartość bardzo lubi Igorynki i może niewiele z nich jeszcze rozumie (choć śmiem wątpić bo ostatnio przy wątku o Chippendales’ach zrobił gniewne ‚pfff’) ale strasznie ją najwyraźniej bawi mamucie zdyszanie i barwna intonacja, zależna od warunków atmosferycznych i liczby kamulców na chodniku.

To wszystko dzieje się zazwyczaj. Niekiedy jednak Mamut (znaczy ja) jest leniwy (albo zaśpi do pracy) i podjeżdża sobie tramwajem. Dwa przystanki mijają sprawnie a w żłobku jest się znacznie szybciej. Szkoda tylko, że nie zawsze Igorynkę da się skończyć przed wskoczeniem do wzmiankowanego pojazdu. Czasem można o tym zapomnieć. Zwłaszcza gdy tramwaj podjeżdża nisko_podłogowy i problemów z wtarabanieniem się do środka nie ma żadnych – wtedy nawet nie zaprzątnie mamuciej głowy gwałtowna myśl, że oto nadal gada w przestrzeń i słucha jej nie tylko Orlanda Należna Zawartość ale i całkiem przygodne acz liczne zgrupowanie. Dla ułatwienia nazwijmy je Zgrupowaniem Radosław.

Zgrupowanie Radosław początkowo miny ma nietęgie bo wszyscy razem i każdy z osobna próbują wydumać o co u licha babie nawiedzonej idzie, że gada farmazony aż się z niej Dzieciak śmieje. Potem, nie natknąwszy się na jakikolwiek ślad logiki, Zgrupowanie Radosław uśmiecha się półgębkiem. A następnie, po seriach półgębkowców i porozumiewaczy-szturchańców, rży już klasycznym ogierem rozpłodowym zerkając tylko tu i ówdzie czy aby wszyscy śmieją sie równomiernie. Przy tym rżeniu jednak Zgrupowanie słucha uważnie i czynny udział z życiu postaci z Igorynki bierze. Czynny do tego stopnia, że gdy mijają dwa przystanki i Baba Z Rozdziawionym Dzieciem wysiada, Zgrupowanie Radosław mruczy przeciągle i z niezadowoleniem. Bo też by się chciało dowiedzieć co było dalej.

Oczywiście pozwolimy sobie tutaj na małą dygresję wyjaśniającą. Bo Baba Z Dzieciem (czyli ja) wcale nie taka ciemna masa, że się nie zorientowała, że gada w tramwaju i Zgrupowanie Radosław jej słucha. Zorientowała się, a i owszem. Tyle, że było już trochę późnawo by udać, że pyta o drogę to raz a dwa, że lepiej opowiadać Igorynki publicznie niż ryzykować lokatorskie rozdarcie. Lokatorskie rozdarcie ma bowiem to do siebie, że znacznie potężniejsze jest od całego lasu rozdartych sosen i niejeden dom w okolicy mógłby runąć niczym szklany. Ot moc i potęga.

Wysiadłszy z tramwaju opowiadałam więc swoją Igorynkę dalej zbliżając się nieubłaganie ku końcowi i ścięciu kolejnej wrednej księżniczki… i nawet nie zauważyłam, że od Zgrupowania odłączył się jakiś Przygodny Radosław (który usilnie i samorzutnie próbował mi pomóc z wózkiem przy wysiadaniu z tramwaju… niko_podłogowego tramwaju). Przygodny początkowo podążał obok w zadumie by po chwili skomplementować mnie gwałtownie i niespodziewanie. Że niby fajne te historyjki wymyślam i w ogóle. Zaskok był pełen bo przyznam szczerze, że nawet Przygodnego nie przyuważyłam konkretniej – młody, rosły, upierzony. Sądziłam, że chciał pomóc to pomógł i sobie poszedł. Po drugim oglądzie dodałabym, że nawet szkoda, iż wcześniej umknął mojej uwadze, bo nawet było na czym oko zawiesić. Jednak zaskok jest zaskok i zamiast wydusić uprzejme ‚dziękuję’ i stanowczo pomknąć dalej (w końcu byłam już spóźniona), wydukałam spłoszone ‚dzień dobry’ i pokryłam się rumieńcem. W miejscach strategicznych. Przygodny najwyraźniej nie zrozumiał tego jako ‚odczep się pan bo w ryj dać mogę dać’ i przedstawiając się zerknął mi w dekolt. A trzeba dodać, że byłam w tej bluzce na ramiączkach, z koralikami, tej ładnej, w której wyglądam chudo i brązowo, więc dekolt był. Tylko za diabła nie wiem co on tam w tym dekolcie mógł dostrzec. Lupy ma wmontowane w gałki czy jak? Bo ja czasem patrzę i patrzę i nic ciekawego nie widzę. Przypominam raczej płaskowyż niż zdublowaną Czomolungmę, więc tym bardziej się zacukałam z lekka. Ale nic, nadal mu nie przylutowałam bo w sumie nie co dzień faceci mi po dekoltach łypią. A częściej wcale i po niczym. Prawie zawsze nawet. A tu proszę. Taki kwiatek i to z samego rana.

Jeśli nieznajomy mężczyzna wysiądzie za tobą z tramwaju, nie uciekaj od razu wrzeszcząc, że mordują. Poczekaj, wszak masz pod ręką dziecko, którym w stosownej chwili możesz poszczuć samca… jeśliby do tej pory nie zauważył był czasem.

Wdzięcznie więc kucnęłam za Orlandem Brumem (niby poprawiając obywatelską chustkę) skąd oboje z Ludzkim mogliśmy podejrzliwie wgapiać się w Przygodnego. Jego jednak to nie zraziło. Mało tego, uśmiechnął się. I jak się uśmiechnął to mnie normalnie nogi zmiękły w kolanach, bo fakt faktem, że z tego Przygodnego to niezłe ciacho i dlaczego_ja_to_dopiero_teraz _zauważyłam?! Ludzki oczywiście zdrajca zaraz zaczął się szczerzyć prezentując Przygodnemu całą swoją dostępną klawiaturę. A ja nadal udawałam, że akurat muszę sprawdzić czy koła aby napompowane walcząc rozpaczliwie z coraz bardziej ekspansywnym burakiem ogarniającym mi czoło wraz z przyległościami. W końcu jednak ile można sprawdzać koła. Podniosłam się mężnie i zakomunikowałam, że bardzo miło i w ogóle (przemilczałam jak bardzo) ale w zasadzie to się spieszymy i do_może_kiedyś_przypadkiem_zobaczenia. Przygodny z lekka się zasmucił (no dobra, prawie… ale na pewno był blisko) i na odchodnym pochylił się jeszcze nad Igorowskim, odśmiechnął i rzekł, że bardzo Mu zazdrości takiej mamy.

Dobrze, że byłam tak drastycznie spóźniona. W przeciwnym razie musiałabym się owinąć z wrażenia wokół rynny i w tym niewygodnym przykurczu poczekać na deszcz.

Chociaż po głębszym zastanowieniu pewnie chodziło mu o te Igorynki, że ciekawe są. I w ogóle. Poza tym jakoś średnio jestem zainteresowana adopcją trzydziestolatka. No.

Ale i tak…

Henryku, płonę!