– No bo jak kto mie tak wkurzy.. tera, to sso? Mam przylutować czy jak?
– Przylutuj Krzysiu, przylutuj.
– Ale tak o?
– Tak o przylutuj.
– Ale widzisz.. sz.. bo niby tak… ale jak odda?
– Jak dobrze przylutujesz to nie odda.

Pan Krzysio zmarszczył brew i rozejrzał się po autobusie. Badawczo i z niechęcią lustrował kolejnych pasażerów linii numer 159 a jego spolegliwy kolega ochoczo przystał na propozycję: ‚to może jeszszcze lufkie?’ i zapoznawał się bliżej z asortymentem Konesera. Spółki z ogromną odpowiedzialnością. Panowie wyjęli kielonki ‚bo kurturarnie być musi żeby nie wiem sso’ i napoczęli właśnie kolejny literek. Kolega Pana Krzysia miał bowiem ‚problem serssowy’ i należało go poważnie przeanalizować. Pasażerowie kurtuazyjnie nie wnikali. Dwaj koneserzy podróżowali więc w spokoju, rozsiewali wątpliwego powabu aromat i delektowali się podejmowaniem życiowych decyzji: ‚cały czy pół?’. Po zerwaniu banderoli i rozpoczęciu ‚losowania’ Panem Krzysiem targnęło jednak poczucie męskiej solidarności i postanowił wspomóc kolegę nie tylko słowem. A że świat jest niesprawiedliwy i pełen zdrajców, można by komuś tak przylutować na zaś. Na wszelki wypadek.

Emocje z kolei teraz mną targnęły z lekka bo traf chciał, że to akurat ja Pana Krzysia siedziałam najbliżej. Tuż za konkretnie rzecz ujmując. W dodatku ze śpiącym w nosidle Lokatorem. Lokator oczywiście spał nieświadom zagrożenia jakie niesie lutownica w środkach komunikacji miejskiej. Gdyby świadom był z pewnością obroniłby swoją wrażliwą matkę stosownym ciosem w potylicę agresora i poprawił kopniakiem z półobrotu. Przy optymistycznym założeniu, że agresor poczekałby z atakiem jakieś dziesięć lat. W porywach do piętnastu. Bez zawieszeń.

Tymczasem świadoma lokatorskich braków w tajnikach wschodnich sztuk walki postanowiłam zachować spokój i zamarłam. Podczas gdy Pan Krzyś wyszukiwał w swojej osobistej wyszukiwarce ocznej potencjalnych amatorów lutownicy, ja usilnie podziwiałam krajobraz za oknem. Bardzo ciekawy był zwłaszcza słup z transformatorem i odrapany plakat z repertuarem teatru na rok 1998. Bardzo. Dla Pana Krzysia najwyraźniej też bo wlepił we mnie mętnie przekrwione ślepia i wypalił:

– A na sso panenka tak se paczy, sso?!

– Eeegyszerre tegnap remaalom… – usłyszałam nagle własny głos.

Pan Krzysio zgłupiał doszczętnie, wytrzeszczył się nieco, napiął z wysiłku czoło, bąknął pod nosem coś na kształt ‚yyyy’ i powrócił do kompana rozdziawionego w wyrazie bezbrzeżnego zdumienia obdarzając mnie – głośno już – stwierdzeniem:

– I po sso się uczyć tych jenzyków jak się dogadać nie idzie?

No nie idzie. Ni w ząb 😉

A ja chciałam tylko dodać, że języka węgierskiego nie znam i znać nawet nie bardzo mam ochotę a zacytowałam jakiś tytuł sztuki ichniego reżysera, który w panice wyczytałam z resztki tego plakatu wyblakłego. Nawet nie wiem czy przypadkiem nie obraziłam biednego Pana Krzysia. Wiem za to, że w sytuacjach kryzysowych wychodzi ze mnie coś co samą mnie wprawia w prawdziwe osłupienie.