Zachciało mi się skorzystać z usługi internetowej mojego banku. Że niby dwadzieścia cztery godziny i wszystko można. Nawet przelew zrobić czy inne matactwa finansowe. Bo bank mój jest przyjazny klientom i zrobi wszystko, żeby byli zadowoleni. Tak, ten z żubrzykiem. Nie chciałam im proponować wiosennych porządków i mycia okien u mnie w domu, bo stwierdziłam, że może niekoniecznie w tym temacie się wyspecjalizowali ale usługa internetowa to usługa internetowa. Wiem, że jest, więc myślę – a sobie skorzystam. Jak pomyślałam tak chciałam zrobić i nawet kiedyś zawczasu (jak jeszcze w Rembridge zamieszkiwałam) podpisałam stosowną umowę w moim macierzystym oddziale tegoż banku. Wszystko fajnie, pięknie, tylko nie dostałam – pocztą naszą polską szybką jak błyskawica – ani numeru klienta ani pinu ani w ogóle nic tylko ulotki reklamowe (co to już ich mam pełną skrzynkę a wyrzucać nie będę bo tak to mam przynajmniej poczucie, że ktoś mnie kocha i listami obsypuje). Nie dostałam – myślę sobie dalej wielce odkrywczo – to zadzwonię i sprawdzę jak rzecz się ma. Zadzwoniłam na numer infolinii (którym się tak reklamują, że boję się otworzyć lodówkę) i po odłuchaniu ponętnego głosu męskiego, który poinformował mnie, że będą mnie nagrywać żebym się czuła bezpieczniej i bardziej komfortowo (ta, akurat), przywitał mnie miły głos żeński:

– Tu bla bla bla, w czym możemy pomóc?
– Zieńdobry tu też bla bla bla, może pani mi pomóc w tym, że chciałabym aktywować usługę pekao24 a nie mogę.
– A dlaczego?
– No właśnie chciałabym się dowiedzieć.
– A jak pani godność?

Przedstawiłam się ładnie.

– A ma pani Numer Klienta?
– Niestety nie mam.
– Hmmm, to ja nie wiem.

Tu nastąpiła chwila napięcia i miły głos żeński po konsultacji z innym głosem płci nieokreślonej wpadł na pomysł:

– Mam pomysł, proszę mi podać numer pesel a ja panią zidentyfikuję.

Identyfikacja to mi się wybitnie z prosektorium kojarzy gdzie już nic podać bym nie mogła ale podałam bez szemrania.

– Z kim mam przyjemność? – miły głos żeński wpadł w ton rzeczowo-badawczy.

Przedstawiłam się raz jeszcze odpędzając od siebie myśl o schizofrenii właścicielki głosu.

– Nooo. To ja tu mam w komputerze, że pani nie ma aktywowanej tej usługi.

Bingo!

– Właśnie z tym problemem do pani dzwonię.
– Dzwoni pani nie do mnie ale do banku bal bla bla dla zadowolenia naszych klientów.

O losie!

– Tak, racja. Zatem właśnie z tym problemem dzwonię do banku. I liczę na to, że uda się go rozwiązać. Znaczy problem, nie bank.
– Ha ha, na pewno się uda. Mam tu w komputerze, że brakuje w umowie jakichś danych i dlatego nie została ona przekazana do nas. Konkretnie Numeru Telefonu Do Oddzwaniania.
– A czy pani może go uzupełnić?
– Niestety nie mamy takiej możliwości. Najlepiej będzie jeśli uda się pani do pani oddziału, który prowadzi rachunek i tam uzupełni brakujące dane. Bo to osobiście trzeba.
– Niestety, tu ja nie mam takiej możliwości, bo mój oddział jest w Rembridge, ja się przeprowadziłam, a oni pracują akurat w tych samych godzinach co ja i choć wiem, że mało to panią może zajmować co zresztą zrozumiałe, ale nie zwolnię się z firmy tylko po to by pojechać na drugi koniec miasta i podać Numer Telefonu Do Oddzwaniania.
– No to ja nie wiem.
– Ja niestety tym bardziej.
– No to może pani spróbuje do nich zadzwonić… a potem do mnie.. to zobaczymy co tam z tego wyniknie.
– Dobrze, zadzwonię.

Pożegnałam sie grzecznie, pani mi powiedziała ‚do usłyszenia’ bo teraz na szkoleniach uczą, że nie można ‚do widzenia’ bo przecież to telefon jest i nie widać i nabrawszy sił podjęłam drugą próbę sił z moim bankiem przyjaznym klientom co dla zadowolenia ogólnego i w ogóle żyły sobie wręcz wypruwa, ufff. Telefon znajduję na stronie internetowej w zakładce Placówki/Filie i dzwonię. Głos zza grobu informuje mnie, że nie dodzwoniłam się do pralni albo dajmy na to fryzjera tylko do banku. I jakiego. I która filia. I jaki adres. I że moge sobie tonowo wybrać numer albo poczekać na zgłoszenie się operatora. Czekam. Nikt nic nie nagrywa. Postanawiam czuć się bezpiecznie i bez tego. Operator ma mniej miły żeński głos i pyta mnie w czym może mi służyć. Przedstawiam się ładnie aczkolwiek już ze zmęczeniem i wyłuszczam całą sprawę raz jeszcze. Razem z opisem rozmowy z miłym żeńskim głosem z infolinii zajmuje to dobrych kilka minut. Operator o mniej miłym żeńskim głosie odzywa się po dłuższej chwili:

– A ma pani Numer Klienta?
– Niestety nie mam bo go nie dostałam -pocztą naszą polską szybką jak błyskawica – podobnie jak pinu i właśnie w tej sprawie też dzwonię bo bez tego nie mogę skorzystać z usługi internetowej.

Bez Numeru Klienta ani rusz.

– A umowę pani podpisywała?
– Podpisywałam.
– A kiedy?
– W lipcu.
– I na pewno nie ma pani tego numeru?
– Na pewno.

Nie no w sumie to mam ale lubię sobie podzwonić czasem i się poużerać z pracownikami banków przyjaznych klientom żeby mi się ciśnienie podniosło. Za niskie mam.

– To ja nie wiem czemu pani nie ma.
– Niestety również nie wiem.
– Hmm – mniej miły żeński głos wpadł w zadumę.
– To może mnie pani zidentyfikuje po numerze pesel? – podpowiadam nieśmiało.
– Pani mi nie mówi co ja mam robić, dobrze?! Musi pani przyjechać osobiście i wtedy uzupełnimy ten Numer Telefonu Do Oddzwaniania.
– Kiedy mówię właśnie, że nie mogę przyjechać osobiście. Poza tym tamta pani zidentyfikowała mnie bez problemu.
– Ale ja nie wiem kto pani jest i tak pani nie zidentyfikuję.
– To ja pani powiem kto ja jestem i podam numer pesel na dodatek. W końcu to dowód osobisty.
– A ja wiem czy to pani ma ten dowód? Nie wiem.
– Jestem przekonana, że to właśnie ja mam ten dowód.
– Ale ja nie jestem przekonana. Proszę pani proszę przyjechać osobiście – inaczej nic nie załatwimy.

Właśnie widzę. Widzę też, że rozmowy, które nie są nagrywane dla bezpieczeństwa i komfortu klientów znacznie różnią się od tych utrwalanych dla potomności i kierowników działu.
A przecież to tylko numer telefonu. Grupa krwi jest ważniejsza a spokojnie mogę ją podać w szpitalu przez telefon.

Dzwonię na infolinię. Żeński głos nadal jest miły ale niestety nie może mi pomóc. Muszę przyjechać osobiście do oddziału mojego banku i podać ten bezcenny numer telefonu do oddzwaniania.

– A gdybym chciała zmienić oddział na inny?
– To musi pani zamknąć rachunek w jednym i otworzyć w drugim.
– Oczywiście osobiście?
– Niestety tak.

Oczywiście.
Pytanie retoryczne.

Tak więc nie mogę skorzystać z usługi internetowej dostępnej w moim banku przyjaznym klientom – dla ich komfortu i wygody i tego, żeby mogli wszystko załatwić bez osobistego stawiania się przed okienkiem – bez osobistego stawienia się przed tymże. Urocze. A jakie typowe. Muszę więc zwolnić się z pracy, albo wziąć urlop i pojechać na drugi koniec miasta by pani o mniej miłym głosie żeńskim z oddziału mojego banku mogła wpisać ów brakujący element mojego życia wiecznego w przyszłym świecie amen i przesłać umowę do rozpatrzenia pani o miłym głosie żeńskim z infolinii. A jak nie, to wiem gdzie się zgina dziób pingwina.

Boję się pomyśleć co przeżywają na przykład niepełnosprawni, nie posiadający konta w jakimś internetowym banku, który jest przyjazny klientom. A nie tylko udaje, że jest. Ja na szczęście mam. W m-banku. A pekao sobie chyba całkiem daruję. Jak tylko będę miała wolną chwilę by wpaść do Rembridge.

Dziś dla odmiany nie chcę nikogo dotkliwie pogryźć, ani uszkodzić w inny sposób. Staruszki w ciemnej bramie też nie chcę napaść. Ani zamknąć w firmowej windzie głodnego rottweilera. Dziś jest mi już wszystko jedno co, kto i dlaczego nie może załatwić. Chyba zaczynam się uodporniać.

Ładny mamy dzień.
Miłej wiosny.