Wchodzę do domu. Po ciemku bo pora późna mocno i głucha. Wszyscy śpią więc najciszej jak umiem. Proste to nie było bo najpierw jak gramoliłam się na schody to wpadłam na grabie (pozdrowienia sponsorowane są przez Altacet, który pozwolił dorodnemu guzowi pozostać na miejscu wewnątrz czaszki i nie utworzyć się na spoconym z wysiłku czole).

Na szczęście zatkałam otwór gębowy zwany paszczą kułakiem zanim te wszystkie bluzgi mogły się zmaterializować i zabłysnąć lekkością przekazu wśród nocnej ciszy. Potem jak już się na schody wgramoliłam ciskając się wsobnie to nie mogłam trafić kluczem w dziurkę bo ciemno było jak w osobistej szanownej na półce po lewej stronie.

Jak już trafiłam, satysfakcjonująco zazgrzytałam metalem w zamku i wtarabaniłam się do przedpokoju, to pierdutłam się łokciem o kredens (ileż ja razy przypominała o zamykaniu tych piiiip piiiip piiiip drzwiczek, wrrr). Rozmasowując bolący staw wpadłam na drzwi, które też powinny być zamknięte i już w ogóle narobiłam rabanu. No do jasnej nieustającej.

A miałam wejść niepostrzeżenie, dokonać pospiesznych ablucji, wygmerać i wymaćkać Stefana i razem z nią a razem z nią z jej mruczeniem godnym niejednej Electry czy Fatboya udać się do wytęsknionego łóżka celem spotkania z nie mniej wytęsknionym Bradlejem, na które to spotkanie byłam umówiona w jakieś 20 minut po zetknięciu z poduszką.

I cały misterny plan w p… parapet. Bo jak już tego rabanu narobiłam to się Mamuty pobudziły, bo Vivaldiego bym z grobu wyrwała razem z korzeniami a co dopiero Mamuty z mamucinego łóżka. A jak się pobudziły to Zdzich chrapnął, Mamut westchnął, spojrzeli z wyrzutem na zegarek, wyrzut przenieśli na mnie, spojrzenia również (choć mocno mętne były) i Zdzich z dalszym chrapem i błogością, że to jednak nie złodzieje co przyszli jego cenny winylozbiór skonfiskować, opadł w pościel a Mamut zebrał się w sobie, dokonał wielkiego wysiłku myślowego (co było widoczne w postaci mało charakterystycznych o tej porze nocy zmarszczek na czole), podumał chwilę i wystrzelił tonem, jakby właśnie przypomniała jej się zapomniana dawno receptura alchemików i jakby od tego zależały losy świata:

– Kupiłaś ziemniaki?

Z lekka się zacukałam, zmarszczyłam, zaglądnęłam wgłąb siebie, nie znajdując tam zakodowanego polecenia co by owe smakowite bulwy zanabyć (ale może Mamut znów zapragnął uruchomienia telepatycznych fluidów i powinnam się była domyślić?) i po namyśle z lękiem o zdrowie psychiczne rodzicielki wyszeptałam:

– Niee… a po kiego grzyba ci ziemniaki o 3 w nocy?

Na to Mamut całkiem przytomnie odparł:

– A bo frytki chciałam zrobić…

jakby robienie frytek o tej porze było czynnością tak oczywistą jak oddychanie i z emfatycznym wzdechem opadł na poduszki… po czym zachrapał pozostawiając mnie w głębokiej konsternacji i z wysoce głupawym wyrazem na zdumionym obliczu.

I tylko mi się kiedyś przypomniało jak siostrzycy kiedyś siurpryzę zrobiłam, kiedy to podniosłam się, usiadłam, popatrzyłam nieprzytomnym wzrokiem wokół, zogniskowałam się na niej – biednej i przerażonej tym widokiem (bo widok lunatyka zawsze jest dość dreszczogenny) i całkowicie już rozbudzonej przez adrenalinę… a następnie po pełnej napięcia chwili wychrypiałam teatralnie jedno słowo – ‚żużel’ (z akcentem na pierwsze ‚ż’) – i walnęłam się spać z powrotem pozostawiając siostrzycę w strachu i zdumieniu bezbrzeżnym rano oczywiście o niczym nie mając pojęcia.

Nie ma jak marzenia senne 😉