Jechałam dziś metrem. Na dworze ziąb a tam sauna. Duszno, tłoczno i upierdliwie. Ledwo zmieściłam się do wagonu. ‚Mekong delta’ normalnie – jak to mawia Haluta. Ktoś kogoś zajechał neseserem, ktoś komuś nakaszlał w dekolt, ktoś inny wetknął jakiejś paniusi rysunkową tubę pod kiecunię – i w sumie dobrze, jakby się bardzo postarała mogłaby mieć radochę a przy okazji powyżywać się na otoczeniu. Jakiś rwetes ogólny się zrobił. Brakowało mi tylko gustownego otwarcia drzwi przez maszynistę w trakcie jazdy i w ogóle pełen suspense. Przynajmniej nieco by się przeludniło i nie czułabym na plecach jakichś 120 kg mocno żywej wagi. Ogólnie sytuacja była nie do pozazdroszczenia. Wylądowałam z nosem w niebezpiecznym pobliżu pachy mało luksusowej za to solidnie skropionej jakąś z deczka przyciężkawą jak na tę porę dnia perfumą, rąk nie mogłam oderwać od tułowia z uwagi na ograniczone pole manewru i ścisk wszem i wobec panujący, nogi w lekkim przykurczu już zaczęły się buntować bo stojąc na palcach ze zgiętymi kolanami, będąc przy tym odchylonym prawoskrętnie w tył o jakieś 18 stopni, poczułam na stopach kogoś jeszcze. Wurwa żesz! – pomyślałam sobie starając się wydobyć lewego glana spod żelaznego uścisku jakiegoś nożnego imadła rasy ludzkiej. Ciężko było i mozolnie ale wyszarpnęłam kopyto i… zawisłam z nim w powietrzu. Zaiste musiałam wyglądać jak flaming… z pewnością też z tego zaduchu i furii byłam różowa. Wszystko fajnie, tylko do jasnej i nagłej… flamingi mogą stać na jednej nodze dzień cały dumając nad sensem istnienia przepływającej właśnie obok ryby ale ja NIE! Nie miałam w planach tai-chi w wagonie metra ani nic z tych rzeczy. Chciałam tylko dojechać na miejsce przeznaczenia, wypełznąć na powierzchnię i dziękować stwórcy za wybawienie kupując sobie w przejściu pozdziemnym w ramach pokuty drożdżówkę. Ale nie takie to proste jakby się zdawać mogło. O nie. Skrętność mego ciała posunięta była już nieco dalej bo minęły dwie stacje i roszady spowodowane ruchem wysiadający-wsiadający zdążyły upodobnić mnie razem z płaszczem do pięknie kręconego włoskiego loda z polewą w kolorze krwistego wkurwa zmieszanego z obłędem. A do tego wszystkiego poczułam wibracje. W każdych innych okolicznościach przyrody mogłoby być mi niebywale przyjemnie ale akurat tu i teraz telefon w portkach to KOSZMAR. I ja się pytam po kiego grzyba porobili te nadajniki w tunelach? Co? W dziób chcą czy jak? Albo coś ciągle pipa polifonicznie-traumatycznie-fałszująco-wnerwiająco nad uchem albo wprawia osobisty tyłek w niebezpiecznie giglające wibracje. Metro powinno być wolne od zasięgu. Tak sobie właśnie wymyśliłam. Do telefonu dostać się nie mogłam bo uziemiona byłam nieziemsko i pokrętnie, odebrać na odległość choćbym chciała nie dam rady, pozostało mi tylko czekać aż ktoś namiętnie do mnie telefonujący wreszcie skończy i przestanie mnie łaskotać. Skończył. Ufff… No i do cholery zaczął jeszcze raz. Dżizas! Tym razem mantra ‚nie swędzi mnie prawy pośladek, nie swędzi mnie prawy pośladek’ odwróciła na chwilę moją uwagę od wibrującej komórki i skoncentrowałam się na niej. Moja koncetracja jest wielka i potężna. Z nią nie lękam się niczego, pan jest moim pasterzem, jestem heya-pozytywna, gram na tniutni i w ogóle mam barchanowe gacie w kratę i nie zawaham się ich użyć. Koncentracja to jest to. Jak już uda mi się ją przywołać nie jest jej w stanie powtrzymać nic… tylko ja sama… jak przestanę się koncetrować. Tym razem też tak było. Szkoda tylko, że nie zdążyłam w porę jej wyłączyć i w osłupienie wprawiłam pewnego pana, na którego grzeczne pytanie ‚czy wysiadam?’ niczym nie zrażona odparłam ni mniej ni więcej tylko ‚nie swędzi mnie prawy pośladek’…

Myślę, że burak, który wpełzł mi na policzki był widoczny w przestrzeni kosmicznej a ‚czerwony jak cegła’ wypadłby przy mnie dość… blado.
Nie wsiądę do metra przez najbliższy miesiąc…

Tymbark na dziś – Ale jazda!