Lubię Warszawę nocą…
Mam takie zboczenie i dobrze mi z tym nawet. Bo nocą wszystkie koty są czarne. A ja jak kot zawsze własne ścieżki wydeptuję. Bo tylko noc, ja i dobra muzyka na uszach. Bo nocą Pola Mokotowskie przyjemnie ‚parują’ po całym pracowitym dniu i kaczki (rozwydrzone ciągłym dokarmianiem i nie odlatujące już nigdzie) cicho kwilą przez sen. Bo nocą wszystko jest prostsze i zawsze można trafić do domu… nawet gdy patrzy się tylko w gwiazdy… nawet jeśli tego domu właściwie nie ma… i trafia się gdziekolwiek… Lubię poświatę na wiślanych mostach i barwną łunę nad miastem. Lubię klimat zatęchłych przejść podziemnych gdzie wałęsają się tylko zapomniane gazety i aż prosi się o zdjęcia. Gdybym tylko miała aparat… Lubię błąkać się uliczkami Starego Miasta wystukując sobie tylko znany rytm na bruku, który pamięta znacznie lepsze czasy. Lubię siedzieć po turecku na środku najbardziej ruchliwego za dnia tramwajowego torowiska i patrzeć jak po kolei gasną światła w bryłach z betonu i szkła. Tak tak, panom policjantom też lubię odmachiwać. Lubię łazić tam, gdzie mnie jeszcze nie było. Lubię patrzeć jak moje miasto zasypia… i jak śpi… i jak się budzi… Lubię las i ciszę. Lubię parki, których nie zamyka się na noc kluczami, kłódkami, złymi psami i ochroną co to ledwie ‚won’ wydukać potrafi. Choć rozumiem, że ten cały cyrk po to, by się młodzież nie miała gdzie alkoholizować po nocach. Ale teraz przecież i tak młodzież alkoholizuje się w dzień biały i słoneczny… w szkołach, bramach, klatkach schodowych, porannych autobusach i tramwajach, w metrze, w pociągach, na przystankach, w windach… wszędzie… Ale park nocą jest zawsze najpiękniejszy. Bo nie ma w nim nikogo poza mną… Zwłaszcza nad ranem, gdy niebo jaśnieje od wschodu i pierwsi przechodnie szarzeją na horyzoncie zamglonymi majakami. Szkoda, że już jesień. Trzeba będzie się cieplej ubierać (sklerokarteczka – nie mam kurtki na zimowe śniegi!) i ławki mokre od deszczu omijać tęsknym spojrzeniem niereformowalnego włóczęgi… Ale wiem, że i tak będę się błąkać po mieście, obserwować życie w nocnych autobusach, ostatnie metro lubię i lubię poznawać ścieżki w negatywie i wchodzić na trawniki, na które wchodzic absolutnie nie wolno. Ja to już chyba mam taką naturę wiecznego włóczykija… stety czy niestety… i tak się nie zmienię…

A przy Nowym Świecie rośnie piękna grusza i owoców na niej tyle, że aż się człek cały w środku ciepły robi… taki maleńki sen o ogrodzie w środku miasta… Ilekroć koło niej przechodzę to się uśmiecham 🙂

Dzień dobry, miło mi