Odsłona pierwsza

Z okazji wczorajszego Dnia Dziecka się wzruszyłam. Ja, która miałam być twarda jak Rambo albo Zenon B. Nagle zrobiłam się miękka jak stygnący wosk. Od Mamuta dostałam pierwsze truskawki. Soczyste, słodkie, tak przyjemnie rozpływające się po podniebieniu, tak pieruńsko drogie… Od Halki dostałam coś czego nie umiem nazwać… Ale razem z tym prezentem zjawił się uśmiech i nadzieja i myśl ‚dobrze, że jesteś’. Czasem wystarczy pół słowa, jakiś gest, by wiedzieć wszystko. Wystarczy czuć. A taką właśnie cechę mają ludzie wyjątkowi. Postawią na głowie cały świat by zobaczyć twój uśmiech. Bo warto. I wystarczy by poczuć się naprawdę kimś ważnym. Przyjaciele mają szczególny dar odgadywania marzeń. I nawet, gdy to marzenia pozornie bardzo przyziemne, mają szczególne znaczenie. Kiedy głodny dzieli się posiłkiem a ktoś, kto z trudem wiąże koniec z końcem, pieniędzmi – nie sposób przejść obojętnie. Nie trudno dzielić się, gdy mamy wszystkiego pod dostatkiem. Ale kiedy wszystkiego brak…
Są prezenty, których znaczenia nie da się opisać słowami.
Dziękuję.

Odsłona druga

W autobusach i tramwajach na szybach nalepki. Poezja dla mas. Konkurs. Daty, miejsca, strzępy, liczby, literki, sylaby, słowa, zdania. Chaos oswajany. Poezja na brudnych i tłustych śladach tysięcy linii papilarnych. Obok wyciągu z przepisów i ostrzeżeń dla gapowiczów. Obok markerowych bluźnierstw i reklam plastrów na odciski. Góra w odwiedzinach u Mahometa. Błędne spojrzenia współpasażerów ześlizgują się po nich bezszelestnie. Zanik emocji. Beznamiętność wyrazu. Szukam ich. Czekam na kolorowe prostokąty. Dodatek do podróży. Gratis. Sztuka na kawałki. Na centymetry powierzchni reklamowej ZTM. Nalepki z poezją. Brzmi dysonans. Czytuję od przystanku do przystanku. W 107 trafiam na ‚moją’. Sedno. Marzenie takie mam. Tylko. Aż.

Kurtyna
Miłego dnia