W drodze na przystanek autobusowy wiele może nas spotkać. Można na przykład usłyszeć (całkowicie przypadkowo naturalnie) fragmenty bardzo interesujących rozmów. Wszystko zależy od tego za kim się idzie i jak głośno ten ktoś mówi. Wczoraj miałam szczęście do zakonnic. Przez zielony skwerek pomykały sobie niczym rącze łanie dwie siostrzyczki w gustownych habitach rozprawiając o czymś i gestykulując żywo. Scenka o tyle groteskowa, że stereotypowo rzecz ujmując panie zaślubione stwórcy zwykliśmy postrzegać jako ciche, spokojne, skromne, równo zważone z zamiłowaniem do cierpiętnictwa, każdą wolną chwilę wykorzystujące na modlitwę i przyglądające się światu łagodnym spojrzeniem młodej łani z pozycji wolnego słuchacza na arenie dysput wszelakich. Z tym wiekszym zdziwieniem spostrzegłam wypieki na policzkach obu pań i usłyszałam dość głośny nerwowy szczebiot.

Zakonnica lewa – Bo mówię ci, ten mój brat Piterek, to był wczoraj czy przedwczoraj na jakimś ognisku, no wiesz piwko, te sprawy
Zakonnica prawa – strzyże uszami z zaciekawienia i słucha dalej – Uhm
Zakonnica lewa – I tam go ktoś normalnie popchnął do tego ogniska – kontynuuje coraz bardziej wzburzona – Wyobrażasz sobie?
Zakonnica prawa – nie mogąc sobie wyobrazić – No daj ty spokój. Nie może być…
Zakonnica lewa – A jednak – ciągnie dalej – Na szczęście nie wpadł do tego ogniska ale mówię ci normalnie jak się wkurzył to historia
Zakonnica prawa – ze zrozumieniem dla zdenerwowania rozmówczyni miarowo kiwając głową – No popatrz
Zakonnica lewa – Normalnie tak się wkurzył, że o Jezu!

Dalej nie słuchałam bo tłumiłam chichot własny i do stłumienia ciężki.

Opowiedziałam o tym zdarzeniu w przerwie wczorajszej próby.
Kolega stwierdził, że on to w ogóle miał wczoraj ‚dzień pod zakonnicą’.
Wolę nie wnikać w szczegóły.
Pora chyba jednak zweryfikować swój pogląd na grzeczne siostrzyczki ;))

Miłego dnia