Zastanawiam się notorycznie i z uporem maniaka depseryjnego – takie mam nowe hobby – czy gdybym była mężczyzną moje życie bardzo by się zmieniło. Oczywiście pomijam kwestie formalne zamiany PMS-u z całą resztą i posiadania gruczołów mlecznych na płaską jak zarwany tapczan klatę i Wielkiego Wodza – centralnego narządu kierowania ewentualną mną poniżej pępka. Bo na przykład mogłabym oprócz ustawicznego i obligatoryjnego drapania się po klejnotach (zwłaszcza w miejscach publicznych), grzebania sobie w nachach leżąc na kanapie (typ osobowościowy Ala Bundy’ego), głośnego i niczym nie skrępowanego zachwycania się własnym, często dość marnym zarówno w formie jak i treści (bo tacy co mają wszystko jak trzeba nie muszą się tym zachwycać – wolą korzystać), interesem o konsystencji makaronu i to bynajmniej nie al dente, siadania jak osobnik z niezwykle rzadką chorobą krocza na podwójnych miejscach w autobusie (typ o wdzięcznej nazwie „Rozgrzewam się do szpagatu i dlatego siadam rozkładając nogi jak emerytowana prostytutka”), głośnego bekania, czkania, wydzielania gazów bojowych w ilości i stężeniu znacznie przekraczającym dopuszczalne dzienne zanieczyszczenie średniej wielkości miasta przemysłowego w byłej Czechosłowacji, obleśnego uśmiechu na widok jakichkolkiek gołych nóg o względnej linii prostej powodującego ślinotok i przekrwienie gałek ocznych, używania miast interpunkcji wulgaryzmów z ich wszelkimi mutacjami semantycznymi, nałogowego przegrzebywania w celach dłubąco-poszukiwawczych jamy nosowej po nasadę kości jarzmowej, upijania się do nieprzytomności tylko po to, żeby potem z wdziękiem szukając azymutu na dom, doczołgać się i wspaniałomyślnie podzielić treścią żołądkową z porcelanową królową nocy, bicia rekordów szybkości w miejscach i sytuacjach, w których pośpiech jest jak najbardziej niewskazany i zabroniony (czyt. łóżko), podrywania wszystkiego co ma rodzaj żeński, w miarę człekokształtny wygląd i nie jest w wieku poprodukcyjnym (choć zdarzają się wyjątki) zwłaszcza i ze szczególnym upodobaniem podczas spaceru za rączkę z ukochaną… oprócz i zamiast tego wszystkiego, mogłabym uważniej przyglądać się swojej wybrance i zauważyć jak pięknie się uśmiecha, albo jakie ma smutne oczy gdy patrzy w niebo, albo słyszeć co mówi bez używania filtra na imperatywy kategoryczne, spędzać z nią piątkowe wieczory na kąpieli w wannie i umieć przynieść jej kwiaty, mogłabym przestać zgrywać macho i po prostu postarać się ją zrozumieć, przytulić bez powodu ot tak, a zamiast grzebania sobie w spodniach nauczyłabym się czesać jej włosy, może umiałabym z rzeczy przemysłu spożywczego zrobić coś poza herbatą i otwarciem paczki chipsów, nauczyłabym się doceniać i dziękować ludziom tylko za to, że są… może ale wtedy byłabym po prostu kobietą…

Był sobie kiedyś Pawłow (Iwan zresztą), który bardzo lubił zwierzątka… męczyć. Upodobał sobie zwłaszcza psy – no coś musiał a z kotami miałby problem i kartę stałego klienta na chirurgii urazowej jeśli chodzi o szycie ran. Psy mają to do siebie, że kochają swego pana miłością bezgraniczną i absolutnie nieskończoną niestety – dla nich niestety of course. Ja wiem, że psychologia z warunkowaniem na czele, i że ośrodkowy układ nerwowy, i że postęp psychiatrii i inne pierdy srerdy, ale fakt jest faktem, że zanim on coś odkrył, poza karaluchami w swojej nuklearnej rosyjskiej lodówce, to musiał wymordować tę zwierzynę okrutnie. No i wymodził sobie facet warunkowanie klasyczne, że niby po kilku próbach uczą się różne stworzenia unikać prądu, pułapek, kar czyli po ludzku mówiąc wyciągać wnioski i nie dać się na przyszłość. Ale pan Iwan chyba nie przewidział mojego przyjścia na świat. Bowiem roku pańskiego 1978 w 17 dniu października o godzinie 14.10 warunkowanie klasyczna stało się fikcją – przynajmniej jeśli chodzi o moją skromną personę. Nic a nic się nie nauczyłam przez te 25 wiosen i nadal włażę z zatrważającą częstotliwością w tą samą kałużę, choć jej położenie od lat nie zmieniło się ani o milimetr. Czasem udaje mi się w nią nie wdepnąc. Ale to wtedy gdy ona znika sama z siebie i chodnik jest suchy jak pieprz. Tak samo jest z parasolem. Nie lubię bydlęcia, bo nieporęczne i ciągle się gubi gdzieś na przystankach i w parkach, ale czasem sie przydaje i potem wściekam się, że go nie zabrałam. Wczoraj zmokłam, i przedwczoraj, i poprzedniego dnia też… ale dziś rano i tak nie wzięłam „szmaticzku na paticzku” choć patrzyła na mnie tęsknie z roku przedpokoju. Ja to jednak jestem głupia. Oczywiście zmokłam i oczywiście byłam wściekła, bo oczywiście rano spadł potężny deszcz, który oczywiście przepowiedziała nasz rodzima chmurka na grubo tydzień przed nim i oczywiście na spotkanie z Mamutem dotarłam w stylu Miss Mokrego Podkoszulka (plus reszta odzienia gratis) i oczywiście nasłuchałam się jaka to ja jestem i że będę chora i w ogóle. Dalej nie pamiętam, bo wyłączyłam sobie percepcję słuchową pozostawiając wizję – swoją drogą to lepsze niż kabaret. Na szczęście już zbliżał się Sąd i musiała zaprzestać swoich niecnych prób powtórnej socjalizacji swej córki marnotrawnej czyli mnie. No tak, bo my dziś do Sądu szłyśmy na sprawę bardzo poważna i opóźnioną koszmarnie. Swoją drogą to te sądy to chyba nie dla ludzi szukających sprawiedliwości są, tylko dla pań, dla których najwyższą życiową ambicją jest codzienna filiżanka kawy luropodobnej i komputerowy pasjans, którego zresztą i tak nigdy nie udaje im sie doprowadzić do końca. Myślę sobie (czasem i mnie się zdarza), że jednak nie jest ze mną aż tak źle, bo może i nie uczę się na błędach i nie warunkuję w żaden – klasyczny czy nie – sposób, ale przynajmniej mój rozwój osobisty i mózgowy nie zatrzymał się na poziomie kłosa żyta z siedmioma chromosomami 😉

Wasza klasyczna Anna – już pocieszona

W noc poślubną młode małżeństwo rozbiera się przed pójściem spać. Nagle mężczyzna podaje żonie swoje spodnie, mówiąc: „Załóż je, kochanie.” Żona przymierza spodnie, ale oczywiście w pasie weszłyby dwie takie jak ona, więc zrezygnowana mówi do męża: „Nie mogę nosić twoich spodni!”. Mąż na to: „Dokładnie rybko – w tym domu to ja noszę spodnie i jestem mężczyzną, więc będę o wszystkim decydował. Jasne?” W tym momencie żona ściąga swoje skąpe stringi i podaje je mężowi mówiąc: „A teraz Ty kochanie… Przymierz proszę”. Mąż wciąga stringi, ale idzie mu to opornie i stringi zatrzymują się w połowie ud. „Och skarbie” – mówi – „Nie wejdę do Twoich majtek.” „Cóż” – żona na to – „i niech tak zostanie, dopóki nie zmienisz zdania co do spodni…”

hmmm… komentarz chyba zbyteczny 😉

Odchudzam się… do towarzystwa. Koleżanka w trybie pilnym bo dwutygodniowym chce zrobić z siebie wieszak version anorexia nervosa a ja… cóż, wiem, że nie muszę, ale chcę. Jestem ciekawa jak to jest z tym odchudzaniem, które zawsze jest modne i wprostproporcjonalne do wzrostu temperatury otoczenia razem ze spadkiem masy ubraniowej na 1 metr sześcienny człowieka. A poza tym razem zawsze raźniej, zatem stosuję dietę ŻMIZ czyli Żryj Mało i Zdrowo. To będzie bardzo interesujący eksperyment, ponieważ zdaniem Mamuta mam podniebienie jak francuski piesek – większości strawy nie jadam, bo nie lubię a jak coś lubię, to można postawić na to dom z ogrodem i werandą, że jest to w najwyższym stopniu niezdrowe i ciężkostrawne. Niestety w tym podłym życiu tak to juz jest, że to co najlepsze jest albo mocno niezdrowe albo mocno niemoralne albo jedno i drugie jednocześnie. Dietę czas zacząć. Mięsa czerwonego nie jadam wcale, białe też raczej nieczęsto i to juz od dawna. Ograniczyłam moją ulubioną coca-colę do niezbędnego odrdzewiającego minimum. Za to piję dużo soków, bo na wodę mineralną (gazowaną czy nie jeden czort) mam odruch wymiotny. Owoce i warzywa rulez, czyli bawię się w zająca z marchewka w zębach i zaprzyjaźniam z jabłkami. Zamiast pyszniutkich chrupiących bułeczek pieczywo chrupkie – też dobre ale zastanawiam się jak długo wytrzymam na tych trocinach. Jednego jestem tylko pewna – nie rzucę pizzy zwłaszcza z ulicy Barskiej – to po prostu zabiłoby mnie. Mój krwioobieg jest zsynchronizowany z dobowym rytmem pizzerii i muszę tam ładować moje akumulatory – w przeciwnym razie zginę a moje ciało obróci się w pył i proch (tej wersji będę sie trzymać). Za to jem znacznie mniej, obraz KFC poszedł sobie w dal siną i mroczną a słodycze kurzą się na sklepowych półkach wołając do mnie tęsknie i wabiąc karmelową polewą. Zegnajcie lody z MacSracza witaj owsianko… Brrr – pomyślałam w pierwszym momencie. W związku z owsianką mam cały zestaw wspomnień szpinakopodobnych czyli strasznych i obrzydliwych. Jako dziecię małe byłam bowiem niecnie zmuszana do jedzenia tego dziadostwa, podczas gdy jak każdy pulchny berbeć wolałam kawał kiełbachy i kiszonego ogóra oraz całe tony musztarcy i papryki w occie. Miałam ogólnie mówiąc ostre i kwaśne preferencje smakowe i byle czym sobie buziuchny nie zaprzątałam. Ale trzeba było jeść to świństwo, które po kilku pierwszych łykach (co już było trudne, bo łyżka stojąca na sztorc z jasnoburej brei nie pomagała w zręcznym manipulowaniu w kierunku otworu gębowego) stawało kołkiem w przełyku i rosło jak napęczniały makaron sojowy. Po kilku nieudolnych próbach jasno, wyraźnie i dobitnie (dobitniej nie dałby rady nawet Boing 737) odmówiłam przyjmowania owsianki i przerzuciłam się z ulgą na kanapki. Teraz jednak musiałam na nowo przekonać się do owsianki bo smaczna, zdrowa, niskokaloryczna tudzież inne zupełnie zbędne pierdoły. Wybrałam taką jednorazową w torebce w stylu „zalej i wylej” – mniejszy ból – zamknę oczy, zatkam nos i połknę jak indyk tuczony na święta. O dziwo jednak to coś okazało się całkiem smaczne – trafiłam na owsiankę w truskawkami – a po ostudzeniu przypomina hotelowy deser. Nie jest źle – dam radę. Jak widac tylko krowa nie zmienia poglądów i gustów kulinarnych a jeśli jakies inny zwierz tak robi też, to ja o nim nie słyszałam. A teraz wracam do pracy i diety. Będziemy piękne i chude jak patyczaki. A co 😉 Tylko sama jestem ciekawa kiedy mi przejdzie – do nastepnej pizzy? 😉