Kandyd, Kandyd i po Kandydzie. Zawsze po koncercie czuję się dziwnie. Taka niedośpiewana, niedookreślona, nieswoja. Czuję niedosyt. Ale to taki niedosyt z zamiłowania do perfekcji. Bo zawsze może być jeszcze lepiej. Było dobrze. Bardzo nawet. Publiczność dopisała, owacje na stojąco były, czas wracać na ziemię. Do domu i do Syna. Muzyka pomaga mi wyrwać się na chwilę z szarej codzienności, odpocząć od sąsiada z wiertarą i ekspedientki z mięsnego. Potem mam więcej siły. Więcej pary. No to tworzę tę muzykę. I już sama nią jestem. A na sekcję smyczków mogę patrzeć (i jej słuchać) godzinami. Tylko dwóch rzeczy żałuję. Po pierwsze – że koncerty trzeba śpiewać stojąc trzy godziny na potwornie niewygodnych wysokich obcasach (zwłaszcza jeśli na co dzień nosi się glany), po drugie – że na widowni jak zwykle nie było nikogo z mojej rodziny. Ot tak. Powinnam się przyzwyczaić.

– Mam grę, która może uczynić cię mądrzejszym.
– Ale ja jestem głupi od urodzenia.
– A nie chciałbyś być mądry?
– … sam nie wiem.

Bonus