Mówią, że piegi to pocałunki słońca. Też tak się zawsze pocieszałam. Jako przedszkolak miałam z lekka przekichane. Rówieśnicy rodzaju męskiego nazywali mnie piegusem, ciągnęli za warkocze i śmiali się z kropek na moim nosie i pulchnych policzkach. Odpłacałam się wytwarzaniem malowniczych siniaków i kopniakami w krocze. Dziewczynki i tak się mnie bały, więc nawet nie ośmielały się dokuczać. Jako małe diablę miałam z góry ustaloną pozycję w przedszkolnym łańcuchu pokarmowym. Zatem tylko chłopcy mieli dość tupetu i rozumu, by wchodzić w ostre relacje. A czasem było naprawdę ostro. Ale cóż. Honor wymaga ofiar. Mój wymagał nawet złamanego nosa. Ale odpłaciłam się złamaną ręką i kilkoma wybitymi zębami. Oczywiście potem byliśmy najlepszymi przyjaciółmi przez całą podstawówkę. A w podstawówce nieco się pozmieniało. Znaczy nie zmieniły się piegi. Wręcz przeciwnie. Rozprzestrzeniły się na ramiona i okolice. Za to zmieniały się reakcje i relacje. Koledzy, którzy dotąd tak ochoczo naśmiewali się z mojej piegowatości, nagle zaczęli patrzeć jakby inaczej. Jakby z ciekawością i z zainteresowaniem jakby. Pod koniec szkoły żaden z panów nie śmiał się ze mnie a raczej do mnie. Wtedy też definitywnie straciłam ostatnie koleżanki. Za to z każdym kolejnym latem zyskiwałam coraz więcej piegów. Z czasem naprawdę je polubiłam. Najpierw nie znosiłam, walczyłam, okładałam się mizerią i kilogramami cytryn, bankrutowałam na wybielające mazie na receptę z apteki, potem powiedziałam basta i… polubiłam. I to był strzał w dziesiątkę. Tym samym potwierdziła się stara jak świat prawda, że wystarczy pokochać aby zaraz też pokochali inni. Bo piegi to na prawdę fantastyczna sprawa. To nic, że nigdy nie opalę się jak w reklamie i nie strzaskam na mahoń. To nic, że zwyczajowo okrągły rok jestem biała jak mleko bez kawy. Za to na palcach jednej ręki mogę policzyć znajome mi osoby, które po lecie są tak szczodrze wycałowane przez słońce i jeszcze zostaną mi trzy paluchy. Opalam się w kropki i już. Cała jestem w piegach. A zwłaszcza widać je na nosie i ramionach. Zupełnie jakby jakiś dobry duszek ciągle trzymał nade mną sitko. A przez nie słońce całuje najpiękniej.

Lubię gdy ta złota kulka wraca na swoje miejsce. Tęskniłam.