Wróciłam właśnie z niezwykle kształcących podróży po rozmaitych placówkach służby zdrowia. Powiem jedno – trzeba mieć niezłe zdrowie by tak sobie je zwiedzać i jeszcze coś przez przypadek załatwiać. Po czasie od godziny 6.00, kiedy to wstałam i 7.00, od której to godziny tkwiłam w rejonowej mej przychodni a potem jeszcze w paru miejscach, ja mogłabym kogoś załatwić. I to dziką chęcią.

Najpierw musiałam sobie postać w oczekiwaniu na cud i punktualne zjawienie się Pani Z Zabiegowego celem pozbawienia mnie znacznej części drogocennego płynu ustrojowego o barwie płomiennie hiszpańskiego flamenco. Specjalnie przyszłam wcześniej bo bardzo zależało mi na szybkim dostaniu się do pracy, co z uwagi na porę w stolicy korkolubną, było życzeniem zgoła niespełnialnym aczkolwiek ja, całkowicie ignorując ten oczywisty fakt – marzyłam dalej.

Następnie, gdy Pani Z Zabiegowego już się zjawiła i ukazała moim oczom oblicze marsowe i naburmuszone a upstrzone fluidem w odcieniu sino_brąz_koperek oraz resztę swej wybitnie mało mizernej postury z ogromnymi dłońmi na pierwszym planie, musiałam opanować mimowolne drżenie kolan, wybąkać coś o skierowaniu i że ja to na pewno ja i podreptać do rzeźnika… znaczy do Zabiegowego.

Upuściwszy mi krwi, Wampiria de Monster uśmiechnęła się krzywo, narzekając po drodze, że krew lecieć nie chce (nic dziwnego w sumie skoro opaskę uciskową czułam nawet w kostnym szpiku) i że co ja taka blada. Już chciałam dodać, że za moment to ja będę zielona, jak mi jeszcze trochę poopowiada o budowie moich żył i o tym co z nimi jest nie tak, ale strzeliła na mnie z ukosa i wielce ubawiona tubalnym głosem wyparowała:

– No kochaneczko! To teraz będziemy się częściej spotykać, nie?!…

Przełknęłam nerwowo ślinę, marząc bynajmniej nie o schadzkach z Cruellą i jej ogromnymi łapskami a raczej o tym, by jak najszybciej uciec od tej Baby O Podejrzanej Fizjonomii I Zamiarach, ale dzielnie dotrwałam do końca i poinstruowana o terminie odbioru wyników, z ulgą opuściłam gabinet. Potem nie bez trudu dotarłam do pracy, gdyż dzisiejszy dzień akurat okazał się tym,w którym wszyscy użytkownicy dróg marzą o kolizjach.

Morze korków malowniczo rozpościerało się gdzie okiem nie sięgnąć a rozlegające się tu i ówdzie klaksony tworzyły uroczy akompaniament do tegoż sielskiego obrazka. Ludzie znów dawali wszem i wobec rozmaite wyrazy i ponownie nie były to rzeczy obyczajnie przyjęte za poprawne politycznie, gramatycznie i społecznie. Ale i tak było milutko. Słońce grzało w plecy, książka w toku, jakiś rzadki okaz homo sapiens (jakże niezwykły w środkach komunikacji miejskiej) otworzył górne okno i w ogóle mogłam nie wysiadać. Ale wysiadłam. Wszak trzeba było ruszyć do pracy. Przynajmniej na jakiś czas.

Po dwóch godzinach pracy bowiem udałam się z kolejnym skierowaniem na ulicę Szpaczą (fajnie, że odkryłam ją w końcu w Warszawie) celem zrobienia USG, czyli zbombardowaniu malucha serią dźwięków, od których na pewno ktoś dostaje kota i nie jestem pewna czy nie są to nietoperze. Na miejscu miły pan doktor powiedział mi, że nic po mnie nie widać (znaczy, że niby piłki nie połknęłam) i zdziwił się nieco, ale grzecznie pokazał co mam w brzuchu i nawet więcej.

Nie ukrywam, że odkrycie to dość dziwne i wzruszające widzieć wszystko… łącznie z tymi maciupkimi paluszkami. ‚Jeszcze trochę i pokażemy miłemu panu doktorowi na ekranie środkowy palec’ – nadałam telepatycznie do człowieka znajdującego się w środku i uśmiechnęłam się w duchu na myśl o tym chytrym (acz nie do końca chwalebnym) planie wychowawczym. Pan doktor zmierzył wszystko specjalnym zielonym kursorem co to nim jeździł w te i nazad po ekranie, uspokoił mnie chwilowo, że mam się nie stresować i w ogóle, że i tak kiedyś wszyscy umrzemy, wystukał litanię na karteluchach, wydrukował pierwsze w historii Obywatela zdjęcia i umówił się ze mną na nastepną wizytę.

Zaopatrzona w piekną fotografię i rzedy cyfro-literek pognałam za zbłąkaną falą narodu do pracy, gdzie siedzę nadal i próbuję nie rzucić się na winogrona lub rzodkiewki, które pysznią mi się na biurku. Przy okazji chciałam wyrazić głęboki sprzeciw i udzielić solidnej nagany twórcy nowych cukierków Kinder_coś_tam, bo nie zważając na nic pożarłam ich właśnie całą torebkę i nawet nie mrugnęłam. Świństwo, chamstwo i drobnomieszczaństwo. Bez dwóch zdań.

Wasz Jamochłon