Zbliża się weekend, czyli po naszemu koniec tygodnia. Wszędzie panuje ogólne rozprężenie, odprężenie i roztrzepanie a na twarzach wykwitają dziękczynne uśmiechy. Rano jeszcze niepewnie, znienacka i gdy szef nie patrzy cieszymy się po kątach i nie brykamy za głośno ale po południu, bliżej fajrantu to już całkiem łapie wszystkich piątkowa głupawka. Przefaksowuje się więc całkowicie przypadkowo higieniczne chusteczki, kopiuje kraciaste bokserki z zawartością lub lewy profil znienawidzonego kolegi, oblepia się niektóre biurka gąszczem sklerokarteczek i chowa jednorazowe kubki do kawy między doniczki z kwiatami. Różne rzeczy mogą się zdarzyć w piątkowy dzień, zwłaszcza gdy za oknem piękna zima a słońce woła na wagary i lepienie bałwana.
Dla mnie piątek możnaby ogłosić dniem roztrzepania ogólnego, ponieważ zawsze w ten dzień tygodnia wydarza się coś dziwnego, zabawnego, niemądrego, zaskakującego, całkowicie i totalnie pokręconego – a to wszystko moja zasługa. W piątki zapominam o bilecie miesięcznym czarując później pana kontrolera błękitem paryskim osobistych tęczówek; wybieram kompletnie nieznane numery przez pomyłkę a następnie zamiast grzecznie przeprosić i się rozłączyć, wpadam w ożywioną dysputę na bardzo poważne tematy egzystencjalne nawiązując nowe, ciekawe znajomości; wsypuję sól do herbaty i zalewam to wszystko sokiem malinowym dziwiąc się potem specyficznemu smakowi; podgrzewam drożdżówki na kaloryferze żeby były ciepłe i aromatyczne; szokuję i bawię współpracowników kolorowymi, śmiesznymi skarpetkami w żółwie tudzież kaktusy; robię całą masę innych niewątpliwie ciekawych i zabawnych rzeczy, o których nie będę już pisać, bo czasu szkoda.
Dzisiaj na przykład wyszłam sobie z domu jak gdyby nigdy nic ciesząc się widokiem słońca w zimowy śnieżny poranek i już na przystanku spotkała mnie pierwsza siurpryza… nie wzięłam zegarka. Bajka bez zegarka to jak bez ręki, bo tak już się przyzwyczaiła. Przyzwyczajenie jednak trzeba będzie pokonać i męczyć się dziś cały dzień spoglądając na czasomierz komórkowy. Damy radę. Gorsza niespodzianka spotkała mnie gdy dotarłam już do pracy i usiadłam za biurkiem… Zapomniałam bowiem o okularach. Nie noszę ich dzień cały bo czasami zdejmuję ale w pracy akurat są mi potrzebne bardziej niż wszystkie zegarki na świecie razem wzięte. Z wadą wzroku -2,5 wyglądam jak kret z nosem przy monitorze nurkujący od czasu do czasu tymże nosem w nabiurkowych papierzyskach i ponownie wgapiający się z namaszczeniem w ekran komputera. Jestem rotrzepana jak jajo – nie da się ukryć. Całe szczęście, że koleżanka z naprzeciwka dokonała niedawno zakupu nowej pary pingli i mogła mi na dziś użyczyć swoich starych. Co prawda to tylko -1 ale zawsze lepszy rydz niż krowiak. Ciekawe czy wieczorem, gdy już wyjdę z pracy będę wyglądać jak skrzyżowanie chińczyka z jeżem, bo biorąc pod uwagę częstotliwość mrużenia oczu i zjeżenia zaistniałym faktem jast to bardziej niż prawdopodobne;)

Miłego roztrzepania