Znowu zachciało mi się kina. Zachcianki mają to do siebie, że jak sie ich nie spełni to rosną, kumulują się i atakują znienacka i ze zdwojoną siłą w najmniej odpowiednim momencie. Unikam niespełnionych zachcianek, więc do kina poszłam. Lubię i już. Kto by potem chciał biegać o 3 w nocy na stację benzynową po koreczki śledziowe, a tak właśnie mogłoby być gdybym teraz zignorowała głos mego wewnętrznego dziecka. Już ja się znam. Zatem poszłam za tym głosem i zawędrowałam do Kinoteki w PeKINie (czyt. Pałacu Kultury i Nauki). Bywam czasem w tym kinie, bo lubię ten iście peerelowski wystrój i tchnienie minionych dziejów – wysokie sklepienia, kryształowe żyrandole jak z balowej sali, ogromne lustra i skrzypiące drewniane schody. Zawsze przypomina mi to moje przedszkolne wyprawy ze Zdzichem na rozmaite wystawy i wchodząc do tego kamiennego monstruum (które jedni kochają a drudzy nienawidzą) mam nieodparte wrażenie, że nadal jestem bardzo małą dziewczynką. Kinotekę lubię także za kartę zniżkową, dzięki której mogę kupić bilety za 12 złotych (do pięciu sztuk i obojętnie w jakich terminach). Przydaje się czasem – zwłaszcza jak jestem przed wypłatą a zachcianka przyjdzie nie bacząc na dietę portfela. Bywa tylko krucho w tej Kinotece z repertuarem, bo ja lubię kino Muranów, Wars, Kultura, Rejs, Iluzjon, Paradiso, czy Kino Lab gdzie wyświetla się filmy określane mianem ambitniejszych a w PeKINie to jest misz-masz, czyli jak leci ale czasem i to jest mi potrzebne. Nie sposób ciągle oglądać tworów zmuszających do myślenia, a już na pewno po 14 godzinach pracy, więc postanowiłam obejrzeć coś lekkiego, łatwego i przyjemnego. Wybór padł na „Naciągaczy” Ridleya Scotta. Film powstał na podstawie książki Erica Garcii ale nie mogłam oprzeć się poczuciu, że niemały wpływ na całość miał „Dzień świra” i Koterski z jego boharetem fatalnym nękanym przez nerwicę natręctw i niespełnione marzenia. Ja do pana Kondrata nic nie mam (poza tym, że się zeszmacił nieco przez wałkowaną do bólu Ekstradycję LXXXVIII) i Adasia Miałczyńskiego zagrał dzielnie ale Nicholas Cage w roli cwaniaczka Roya to prawdziwy majstersztyk kinematografii. Rola niezwykle trudna i złożona jak kilometr drutu w butonierce, masa przygłosów, tików, znaczących ruchów i min – to niestety przerosłoby większość aktorskiej braci. Cage ma koszmarny wygląd. Brzydki, rozlazły i ciapowaty – zwłaszcza z tymi jego oczami umierającego na suchoty cocker-spaniela – stanowi dla mnie absolutne zaprzeczenie mężczyzny ale faktem niezaprzeczalnym jest, że czego się dotknie i w czym nie zagra, robi to świetnie a film odnosi wielki sukces. „Ptaśka”, „8 mm” czy „Oczy węża” mogłabym oglądać wiele razy i ciągle znajduję w jego warsztacie coś zaskakującego i wybitnego. Oprócz Cage’a grają tu jeszcze Sam Rockwell i Alison Lohman (z bardzo dobrej „Białej Orchidei”). W „Naciągaczach” znaleźć można dobry humor, zastrzyk adrenaliny, psychologiczne studium przypadku i odrobinę refleksji a to wszystko z domieszką naprawdę dobrych i ciekawie wykadrowanych zdjęć. Jest dobra akcja i jest element zaskoczenia i choć nie leją się hektolitry krwi a przemoc nie jest tu główną atrakcją, przeczuwam, że film znajdzie sporą liczbę widzów. Ja gorąco polecam, choćby dla samej gry pana Mikołaja.